وقتی ستاره ها سقوط کردند؛

می دانی، هیچ گاه به دنیای بدون تو فکر نکردم.همیشه لبخند هایت را تصور میکردم و اینکه چقدر در کنار هم خوشحالیم.این واقعیت که حتی اگر همه من را ترک کنند و دنیا به آخر برسد، بازهم میتوانم در آغوشت که به گرمی یک روز تابستانی بود، اشک هایم را بریزم. آن حس اطمینانی که در چشمانت بود، باعث و بانی رویای های شبانه ام بود.

در ان غروب آفتاب شاعرانه، درحالی که نمیتوانستم فرق تو و دریا را از هم تشکیل دهم، با آن چشمان براقت به من گفتی حتی اگر ستاره ها سقوط کنند ، بازهم در آغوش هم میمانیم. آن زمان، این حرفت در آن لحظه شاید حرفی زود گذر بود که در امواج دریاچه محو شد و نسیم صدایت را با خود برد اما این حرف در قلبم حک شد

صادقانه بگویم، باورم نمیشود که کسی باشد که آنقدر به من محبت بورزد که روز و شبم مانند افسانه ای بی پایان بگذرد. وقتی شن ها و ساحل و دریا را میبینم بیشتر به اقیانوسی بودن چشمانت ایمان می آورم.حتی کلمات هم تاب آور حس من نیستند، که در تاریک ترین روز ها تو نور من بودی.

زندگی من هیچ گاه با آرامش نبود. شاید در کنار مادر خوانده ام خوشحال بودم، اما بزرگترین عیب من متفاوت بودن بود. همین انگیزه ای برای بقیه ی کودکان بود که من را آزار دهند. هرچند هرگاه ناراحت بودم آن صدای نرم و نجواگونه ای که در گوشم لالایی شبانگاهی میخواند من را از قفس تنهایی ام رها میکرد.

وقتی غم همچون دستانی چسبناک به قلبم چنگ می زد و در آن لحظه انگار چشمانم دو ابر بی پایان از باران بودند و دستانم را به هم قفل میکردند، تنها صدای رویایی تو بود که این دستان را تبدیل به ریسه هایی گرم میکرد که وجودم را گرم میکرد و اشک هایم را تبدیل به اشک های شوق میکرد‌

مارنی، ممنونم. با تمام وجود ممنونم که وقتی در دنیای خودم ستاره ها سقوط کردند، دریاها خشک شدند و آسمان به زمین رسید، در کنارم ماندی. با چشمان اقیانوسی ات دریا را احیا کردی، با دستانت ستاره ها را به آسمان دوختی و با موهایت خورشید را دوباره ساختی.