خورشید؛

آریل، از همان وقتی که نگاهم به تو افتاد، حس گرمی به وجودم بازگشت. حتم دارم قلبم میدانست که تو قرار است خورشید زندگی من باشی.و این احساسم، باعث شد برای اولین بار به قلبم اعتماد کنم و تورا از آغوش مادرت جدا کنم. شک ندارم که مادرت به اندازه. آسمان دوستت داشت، زیرا حتی پس از اینکه از دنیا رفته بود بازهم دستانش جدا نشدنی بود.

آریل، حتی در کودکی هم شیرین ترین کسی بودی که در زندگی ام دیده ام. تو با آن نگاهت و چشمانت که به گرمی خورشید بود، به من اطمینان خاطر می دادی که اگرچه دخترکی نوجوانی بیش نبودم، حس مادری را امتحان کنم و این بار سنگین را بر روی دوش نحیفم بگذارم.

من چیزی از مادری کردن برای پسری مثل تو نمی دانستم؛ حتی با وجود مادرانی که دیده بودم. می دیدم که آنها وفاداری می کردند ، آن هم برای کودکانی که وسوسه انگیز ترین چشمان را داشتند ولی نه مانند چشمان تو آریل. من این را درک نمی کردم، تا وقتی که تورا یافتم .

آن وقت فهمیدم هرچیزی را می دهم تا تو خوشحال باشی و در زندگی کمبودی حس نکنی؛ حداقل از طرف من.اگر در زندگی مایه ی تاسف بودم، متاسفم. من تجربه ی مادری نداشتم و دیگر هم نخواهم داشت، اما این مایه ی افتخار من بود که برای تو مادری کردم آریل.

ما به هم قول هایی دادیم؛ به یاد داری؟ ما هر دو در این پیمان سهمی داشتیم، که من با تمام وجود سعی میکردم سهم خودم را جبران کنم. آریل، فقط میخواستم بدانی. مامان خیلی دوستت دارد و تا همیشه خواهد داشت. تو هیچ گاه از ذهن و قلبم بیرون نمی روی. نه با آن چشمانت که حکم خورشید زندگی ام را داشت. متاسفم آریل. مامان قولش را شکست...