چشم ها؟

در چشم هایت میگشتم. دنبال حرفی نگفته . دنبال احساسی نهانده. اما هرگاه خواستم در چشم هایت کاوش کنم غرق شدم. غرق دریای چشمانت که نه آبی بودو نه سبز، بلکه شبیه به دریایی بود که پس از ساعت ها طوفان آرامیده بود و نور صبحگاهی بر رویش می تابید

آخر مگر میشود در چشم های تو نگریست و غرق نشد؟ رنگ چشمانت وصف نشدنی است و کلمات تاب زیبایی آن را ندارند. شاید رنج هایت را پشت چشمانت پنهان کرده ای، اما باز هم چشمانت جوری برق میزنند انگار دریایی از الماس را دیده ام.

حتی وقتی میخندی و خنده ات به درون چشم هایت نفوذ میکرد هم آن احساس طوفانی را از دست ندادی. تو میگویی برای هر بیماری دوایی وجود دارد، اما افسوس که این احساس به جز تو دوایی ندارد.

میخواهم با تو روراست باشم. آن شبانگاهی که تورا در زیر ستاره ها دیدم، مانند یک رویا بود. چنانچه مطمئنم ستاره ها همدم تو هستند اما حتی آنها هم از زیبایی تو کم می آورند.

میگویند که چشم ها دروغ نمیگویند. برای همین هرگاه از خودم و از دنیا دل میکندم، با حققیتی که چشمان تو نشان میداد، بار دیگر امیدوار میشدم. این حقیقت را در چشمانت برای من نگه دار و جز من به کسی نشانش نده.

گربه ی کوچک من، امیدوارم اگر دنیا هم به پایان برسد، امید ها ناامید بشوند و روز های تاریک هیچ گاه روشن نشوند، تو هنوز این چشمانت را داشته باشی و محکم و استوار باشی.