آیا امیدی هست؟

تلاش برای یافت دلیل زندگی.

اگر نیکیِ انسان، تنها ریشه در طمعِ پاداشِ الهی دارد، پس این آراستگیِ ظاهر، جز پوششی بر پلیدیِ باطن نیست. این حقیقتِ تلخِ انسانی‌ست که هر کس پندارد، ایزدِ عالم، تنها بر موضعِ باورِ او ایستاده است.

رنجِ انسان، از آن روست که بازیچه‌ی ایزدان را، به جدّ می‌گیرد. جاده‌ها را برای سیر آفریده‌اند، نه برای پایانِ راه.

اگر منتظرِ آمادگیِ کامل بمانی، تمامِ عمر را در ایستگاهِ انتظار خواهی گذراند. سایه‌ها، نه بیم‌آورند؛ که نشانه‌ای ساده‌اند بر وجودِ نوری پنهان، در حوالیِ ما.

تن دادن به ستم، خود گناهی‌ست هم‌وزنِ ستمگری. ای انسان، بال‌های آزادی‌ات را بگشا. آزادی، نه در نبودِ زنجیرها، که در تواناییِ پرواز با بال‌های خسته است؛ حتی اگر آسمان، تاریک باشد

ما همه، قطعاتی از پازلِ ناتمامی هستیم که هرگز تصویرِ کاملش را نخواهیم دید؛ اما در همین ناتمامی‌ست که زیباییِ هر قطعه آشکار می‌شود. لحظه‌ی اکنون را ارج نهید؛ زیرا گذشته سایه‌ای‌ست که نمی‌ماند و آینده شاید هرگز بر ما نتابد.

لغزیدن تا لبه‌ی پرتگاه و باز پس کشیدنِ گام، هزاران بار دردناک‌تر از سقوطِ نهایی است. در خویشتنِ خویش، تا کالبدم تنها قفسی‌ست بی‌روح؛ که تمامِ بودنم، در گستره‌ی بی‌پایانِ اندیشه‌هایم نفس می‌کشد.

غم‌انگیزترین نقش بر تنِ پیکره، لبخندی‌ست که با تیغِ درد بر آن حک شده. در عمقِ جانش، امیدی سربرآورد که از هر ناامیدیِ پیشین، بی‌رحمانه‌تر بود.

به کرم‌های پیرامون، فرصتِ پیله بستن مده؛ مبادا توهمِ پرواز بردارند. چشمِ باورِ مثبت، فرصت‌ها را می‌بیند؛ اما نگاهِ تردید، جز مانع نمی‌شناسد.

اگر می‌دانستی غبارِ فراموشی چه زود بر یادِ رفتگان می‌نشیند، آیا هرگز عمرت را صرفِ تأثیرگذاری بر گذرایِ زندگان می‌کردی؟ بهتر آن است که با حقیقتی تلخ، از خوابِ غفلت برخیزی؛ تا آنکه در دروغی شیرین، به خوابِ ابدی روی.

برای کسی چون من، آرامش دیگر نه حالی‌ست، که خاطره‌ای دور؛ غباری که هر روز در افقِ ذهن، محوتر می‌شود. انسان، رها از بندِ هر چه باشد، اما هرگز از سایه‌ی خرافات و زنجیرِ اعتقادات خویش، رهایی نخواهد یافت.