نجوای نبودت

توصیفاتی برای عشق نافرجام.

می‌گویند عشق، با گذر زمان کمرنگ می‌شود؛ اما عشقِ ناکام، زخمِ کهنه‌ایست که هرگز التیام نمی‌یابد. خیالت مانند زخمی کهنه است؛ گاهی آرام است و گاهی با کوچک‌ترین یادآوری، از نو تازه می‌شود.

حقیقتی تلخ‌تر از مرگ؟ او می‌داند دوستش داری، اما تو... آنی نیستی که او می‌خواهد. زندگی بعد از تو، فقط تکرار روزهای بدون توست.

در رگ‌هایم، به جای خون، اندیشه و خیالِ او جاری‌ست. حضورش، هرگز به اندازه‌ای نبود که تمام خلأهای درونم را پر کند. اما نبودنش... چه غیابی ویرانگر بود.

برای او که بی‌خبر از دلتنگی‌ام، پر کشید... کاش یک‌بار، تنها یک‌بار، واژه‌ی "دوستت دارم" از لبانم جاری می‌شد، شاید سرنوشت، نقشه‌ی دیگری می‌کشید. برخی هرگز درنمی‌یابند... زخمِ عشقی که فراموش شد، عمیق‌تر از خنجری‌ست که بر دل می‌نشیند. دردناک‌تر از اشک‌های بی‌صدای شب تولد، و جانکاه‌تر از غروری که واژه‌ی "دوستت دارم" را در حنجره‌ام خفه کرد.

او را نه تنها دوست داشتم... که هر ذره از هستی‌ام، تشنه‌ی وجودش بود. چشمانش... مخاطبان ابدیِ روحم.

بازگشتت، همانند جوانی‌ست که هرگز باز نمی‌گردد. و هر بار که کسی مرا دوست داشت، دوست نداشتن تو در خاطرم زنده شد و چشمانم گریست.

به چه چیزِ تو این‌گونه دلبسته شدم؟ به چشمانت که هرگز مرا نمی‌نگرند؟ یا به قلبت که هرگز از آنِ من نخواهد بود؟ داستان بلندِ تو را، کوتاه می‌نویسم آمدی، ماندی، رفتی.

نداشتن، چه تلخ، اما شرافتمندتر از داشتنی‌ست که با اصرار به دست آید. عهد بستی که آنچه بین ماست، ابدی خواهد بود. اما فراموش کردم بپرسم... سخن از عشق بود یا رنج؟

از دست دادنش، پرده از بخشی از وجودم برداشت که هرگز از بودنش خبر نداشتم. ای کاش شبی به خوابم بیایی؛ که دلتنگی، مرا از پا درآورده است.

در کوچک‌ترین نُتِ هستی، تو حضور داری؛ تار و پودِ وجودم را لحظه به لحظه درنوردیده‌ای. ای کاش هرگز به دل ننشیند، آنکه سهمِ ما از این جهان نیست.