تو قهرمان منی

تو قهرمان منی… نه از آن‌هایی که در کتاب‌ها هستند، نه از آن‌هایی که دنیا را نجات می‌دهند یا اسم‌شان بر سر زبان‌هاست. تو قهرمان منی، چون نجاتم دادی از خودم، از همان لحظه‌هایی که هیچ‌کس حالم را نمی‌پرسید و حتی خودم هم نمی‌دانستم چقدر خسته‌ام.

تو قهرمان منی، چون بی آنکه وعده‌ای بدهی، کنارم ماندی. با حرف‌هایت، با آن احساساتی که حتی از پشت کلمات هم حس می‌شدند، با آن انرژی بی منت که به قلبم تزریق کردی. تو بودی که از دل تمام شلوغی‌ها، صدایم را شنیدی. تو بودی که فهمیدی پشت آن “خوبم” چه خبر است.

تو قهرمان منی، چون به جای اینکه با دنیایم بجنگی، به من یاد دادی چطور خودم را دوست داشته باشم. یادت هست؟ آن موقع که حالم خوب نبود، گفتی “بخند”، گفتی “خوب بمان”

تو قهرمان منی، چون بلد بودی حالم را بهتر کنی بدون اینکه خودت بدانی. چون بدون وعده‌ی فردا، در همین امروز، برایم بهشت ساختی. چون وقتی تمام دنیا داشت سقوط می‌کرد، گفتی: “مراقب خودت باش.”

و من از همان لحظه، فهمیدم همه قهرمان‌ها شنل ندارند، نقاب ندارند، فقط یک دل بزرگ دارند و دستی که اگرچه دور است، ولی گرمایش از همه نزدیک‌تر است.