آن ها هرگز به هم نمی‌رسند

این پست، با بقیه پست هام یکم فرق داره و یعنی سبک جدیدیه و داستانی گفتمش امیدوارم خوشتون بیاد

دو قوی سفید، در دل دریاچه‌ای خاموش و مه‌آلود، به هم دل بسته بودند. پرهایشان چون برف زمستان، در باد می‌رقصید و چشمانشان، حکایت هزاران قصه‌ی ناگفته بود.

آب، زیر پاهایشان حرکت می‌کرد، آسمان، با نور کمرنگ صبحگاهی‌شان، بر این عشق، بی‌صدا لبخند می‌زد. هیچ نیازی به واژه نبود. آن‌ها با هر نگاه، با هر چرخش، با هر لمس کوتاه بال‌هایشان، سخنی می‌گفتند.

اما روزی، باد برخاست. باد... همان دشمن نامرئی رویاها. موج‌ها، چون دیوانگان بی‌رحم، بر سطح آرام دریاچه کوبیدند. در یک لحظه‌ی کوتاه، همه چیز عوض شد. یکی در آغوش موجی سرد و خشمگین کشیده شد و دیگری در جایی ماند که هیچ نشانی از همراهش نبود.

فریاد نزدند. آخر قوی عاشق فریاد نمی‌زند. فقط چشم دوختند... تا جایی که دید می‌رسید...

روزها گذشتند، دریاچه آرام شد. باد فراموش کرد که چه کرده اما دل شکسته‌ی آن قوی تنها، هرگز فراموش نکرد!

دیگر پرواز نمی‌کرد. دیگر سرود نمی‌خواند. دیگر با خوشحالی شنا نمی‌کرد. فقط آرام، بی‌صدا، هرروز، چشم به افق می‌دوخت. به امید آنکه شاید روزی، سایه‌ای سپید، بر خطوط لرزان آب ظاهر شود.

با تمام زخم‌هایش، با تمام شکستگی‌های درونش، هنوز همانجا ماند. در همان دریاچه‌ی خاموش، با پرهای خسته و قلبی که هنوز می‌تپید. نه برای امید... بلکه برای وفاداری.