آغاز و پایان

آیا پایان من اینگونه است؟ پس چرا آغازش کردم؟

چه کسی می‌تواند در آغاز، پایان را ببیند؟ من چشم بسته پا گذاشتم در مسیری که گمان می‌کردم روشن است. با دلی امیدوار و دستانی پر از رویا، به راه افتادم... بی آنکه بدانم گاهی راه‌ها، نه به مقصد، که به بن‌بست می‌رسند.

من آغاز کردم، چون دلم خواست باور کنم. چون دلم خواست عشق را امید را لبخند را تجربه کنم، حتی اگر پایانش تلخ باشد. هیچ‌کس در ابتدای قصه، تلخی پایان را باور نمی‌کند...

من هم نکردم. با هر گام، با هر لبخند، با هر اشک، چیزی درونم ساخت و چیزی شکست و حالا که به پایان رسیده‌ام، از خودم می‌پرسم: آیا ارزشش را داشت؟ شاید...

شاید چون هیچ‌کس باور نمی‌کند که دست‌هایی که روزی گرم بودند، می‌توانند سرد شوند... شاید چون قلبم می‌خواست باور کند که بعضی چیزها تا ابد ماندنی‌اند.فکر کردم اگر بیشتر بمانم، اگر بیشتر بجنگم، اگر بیشتر دوست بدارم... همه چیز درست می‌شود. اما گاهی، عشق هم کافی نیست. گاهی، حتی تمام قلبت را که روی دستانت بگذاری، باز هم کسی برای نگه داشتنش، دست دراز نمی‌کند.

حتی اگر زمین خوردم، حتی اگر گریه کردم، حتی اگر شکستم... یک بار، عاشقانه زیستم و این، چیزی نیست که از من بگیرند.