اشک های شیشه ای

اشک‌هایم شیشه‌ای‌اند… نه از آن رو که زلال‌اند، بلکه از آن رو که با هر فرود، ترک‌هایی عمیق بر روح خسته‌ام می‌نشانند. هر قطره، آینه‌ای شکسته که تصویر تو را بی‌رحمانه‌تر در قلبم بازمی‌تاباند.

تو رفتی مانند قطاری بی‌دغدغه که هیچ مسافری را شایسته‌ی سفر خویش نمی‌دید. و من ... ایستگاهی متروک شدم. با نیمکتی که هنوز رد نام تو را چون زخمی عمیق، بر چوب پوسیده‌ی خویش دارد.

تو رفتی بی آنکه حتی مسیر برگشت را بلد باشی و من ماندم با جاده‌ای که دیگر هیچ مقصدی ندارد... من ماندم در میان سایه‌هایی که تنهایی را فریاد می‌زدند. با دلی که هنوز باور دارد شاید یکبار دیگر صدایم بزنی، حتی اگر از خیال. اما می‌دانم... تو دیگر آنی نیستی که روزی بودی و من دیگر آنی نیستم که برایت می‌مردم.

فقط با نبودت زندگی می‌کنم. بی آنکه بدانم هنوز هم دوست داشتنت جرم است یا قضاوت؟

کاش درک می‌کردی… بریدن از تو، نه کندن پوستی از تن، که کندن روح از روح بود. مردنی آرام، بی‌گور و بی‌گریز...