حسرت؛

بر او ببخشایید، بر او که گاهگاه،پیوند دردناک وجودش را با آب های راکد و حفره های توخالی از یاد می برد و ابلهانه می پندارد که حق زیستن دارد. حرف های بچه ای که نتوانست شادی را به چشم ببیند.

بله من همان پسربچم،همان پسر قهرمان خانواده،کسی که اعتبار را به خانه برگرداند،بچه کودنی که فکر می کرد موفق شده.که به همه چیز رسیده اعتبار،افتخار و سربلندی که برعکس برادری که روزی از او حساب می برد ننگ و مشکل شناخته نمی شد؛ اما بهای این افتخار..بسیار سنگین تر از نتیجه اش بود.

اول مسیر همه چیز با به میل می گذشت. به شکلی که بچه یازده ساله ای را در رفاه کور کند. اینبار من بچه کوچک کودن نبودم،من همه چیز بودم اما رویای کودکی ام تنها یک رویای پوچ و توخالی بود گویی روزگار برگشته بود تا تاوان هر کاری که کرده بودم را پس بدهم و از رفاهی که داشتم به یک چیز برسم؛درد.

زندگی برادری را می دیدم که هر روز وشب شکر می کردم که به خیال خودم چه زندگی بهتری داشتم اما اینبار،با دیدنش احساس رضایت نمی کردم،غبطه میخوردم.میخواستم زانو بزنم و طلب بخشش کنم،میخواستم برادر کوچکی باشم که پیش از آن روز نحس بودم،میخواستم همیشه پیشش باشم؛ در باتلاقی از حسرت غرق شده بودم و دست و پا می زدم و با هرتکانی،بیشتر از قبل فرو می رفتم

و حالا،دارم غرق می شوم در باتلاقی که روزی،خودم را درونش انداختم