زنده ایم؛ اما چرا؟!

هیچ و پوچ

مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟ فاضل نظری

«چه می‌پرسی ز من؟ افسانه‌ام، افسانه‌ام، سرگذشتی پوچ دارم همچو نقش پرده‌ای بر شیشه‌ی میخانه‌ام» مهدی اخوان ثالث

«درخت اگر بهار نداشته باشد، به چه کار آید؟ انسان اگر امید نداشته باشد، به چه ماند؟ شاید… به سنگی، به سایه‌ای، به هیچ» احمد شاملو

«زندگی من، چون زخم کهنه‌ای است که مدام می‌خارد، گاه‌گاهی خون می‌افتد، اما نمی‌دانم چرا نمی‌گندد…»

«و چه امید عبثی‌ست که گاهی خیال می‌کنم روزی کسی از آن سوی هیچستان خواهد آمد…» حسین پناهی

«من قطاری دیدم، روشنی می‌برد من قطاری دیدم، فقه می‌برد و چه خالی می‌رفت…» سهراب سپهری

«به چه دل خوش کنم این عصر بی‌چراغ را؟ که جز تماشای خاکستر حاصلی از آتش نیست» قیصر امین پور

«نه امیدی نه نگاهی، نه تپشی در دلِ شب منم و وهمِ عبث، منم و شب، من و پوچ» نیما یوشیج

«این‌جا نه خبری‌ست از آغاز، نه انجام ما زنده به دوزخ، مرده به فردا» فاضل نظری

«پرسیدم از دلم که چرا می‌تپی هنوز؟ گفتا برای هیچ، ولی باید تپید…» بهمن صالحی