نگاهی به سوی او پارت۱

رمان جدید

باز هم از پنجره ی خونه داشتم نگاه می کردم چشمم دنبالش بود.هرچی تو اتاقش چشم دوختم پیداش نکردم.احتمالا دستشویی یا یه جایی مثل دستشویی‌ها دیگه و گرنه پرستارش عمرا بزاره بره بیرون.لباسام رو پوشیدم و از مامانم اجازه گرفتم و رفتم به دیدنش.اما از دیدن اون صحنه خشکم زد. چند تایی پرستار اونجا بودن و داشتن ملحفه ی پر از خ.و.ن ستیلا رو عوض می کردن.و یه بیمار جدید بیرون در اتاق منتظر بود تا وارد شه.نخواستم بد به دلم راه بدم پس رفتم جلو و ازشون پرسیدم: دنیز:ببخشید سهیلا سزار اینجا بوده؛اون کجاست. پرستار:اوه تو کی اون میشی؟ دنیز:من دوست خیلی صمیمیشم.اسمم دنیزه پرستار:اوه دنیز،بهت تسلیت می گم. *از زبان دنیز* این نمی تونست امکان داشته باشه اون،اون باید زنده می موند باید می جنگید باید زندگی می کرد.با گریه به خونه بر گشتم و حسابی افس.رده شده بودم.عکسامونو نگاه می کردم و خاطراتمونو مرور می کردم

*۹ سال قبل* به سمت در رفتم و با بی حوصلگی مامانم رو صدا می کردم. دنیز:مامان مامان بیا دیگه اصلا نمی شه من تنها برم؟ مامان دنیز:نه دخترم تو فقط ۹ سالته وایسا الان میام مامانم اومد و به سمت بیمارستان راه افتادیم یعنی محل کار مامانم.اون بیمارستان دم خونمون بود می شه گفت فقط دو قدم فاصله داشت مامان:دنیز عزیزم برو اونجا کنار خانم پالنر اون پرستاره می تونی کمکش کنی و برای مریضا غذا هم ببری شاید دوست پیدا کردی دنیز:خیلی خب آروم آروم به خانم پالنر نزدیک شدم دنیز:اهم اهم ببخشید مادرم گفت بهتون کمک کنم پالنر:او من پرستار اتاق ۲۳۰ هستم لطفا برو ملحفه هارو جمع کن تا من بیام دنیز:خیلی خب ............. داشتم ملحفه ها رو جمع می کردم که دختری هم سن و سالم وارد شد ستیلا:تو تو اتاق من چیکار داری دنیز:دارم ملحفه های قبلی رو جمع می کنم ستیلا:اوکی بزار روراست بهت بگن من ستیلا هستم و سل دارم و از تو جمع بودن و آشنایی با آدما متنفرم پس لطفا برو بیرون دنیز:سلام ستیلا منم دنیزم و خداروشکر سالمم و برعکس تو عاشق آشنایی با آدمای جدیدم مخصوصا اگر مثل تو باشن

در ضمن امیدوارم زودتر خوب شی ستیلا:لبخندی زدم و گفتم ممنونم دنیز و راستش فکر نکنم نخوام باهات دوست شم پ.ن:اونا فقط ۹ سالشونه طبیعیه زود با هم دوست شن. دنیز:منم همینطور .......‌‌‌........

و پایاننننننننننننننننننن