بازی زندگی: انتقام لیلی قسمت ۱۲ فصل۲

با شنیدن این کلمه از ترس آن منصرف شنیدن آن شد و مانند بچه گربه ای پنبه ای با لحنی آرام گفت: _میشه نگی؟ اخه خیلی میترسم. دختر با دیدن واکنش او خندید و گفت:_باشه چون میترسی نمیگم، ولی حواست جمع کن چون میگن ر.و.ح اون بچه شب ها توی پرورشگاه میگرده و هرکسی که بیدار باشه با خودش میبره به زیرزمین. با وحشت ج.ی.غ بلندی کشید و محکم خود را به آ.غ.و.ش او انداخت. _وایی نمیخوام منو ببره. به آرامی ک.م.رش را ن.و.ا.ز.ش کرد و گفت:_فقط شوخی می کردم، نترس. نگاهی به چهره مطمئن او کرد و به آرامی از او کمی فاصله گرفت. اخم کوتاهی کرد و گفت: _خیلی بدی. _باشه معذرت میخوام فقط قهر نکن.

به نشانه عدم قبولی، دست به سینه لبش را جمع کرد و صورتش سمت دیگری چرخاند. دختر سمت او خم شد و جلو رفت تا چهره اش را ببیند و دوباره پشیمانی اش را ابراز کرد. _منو ببخش لیلی، دیگه نمی ترسونمت. زیرچشمی نگاه کوتاهی به او کرد ولی زود با لبخند به سمت او چرخید و به زیر خنده زد. دختر متعحب از واکنش او وقتی پی برد که سر به سرش گذاشته اخم کوتاهی کرد و کمی او را به عقب هل داد. _خیلی بدجنسی، فکر کردم واقعا قهر کردی. با خنده گفت: _دوست ها باهم قهر نمی کنند مگه نه؟. دختر با این حرف او لبخندی زد و جواب داد. _درست میگی.

در هنگام ناهار وقتی که بشقاب در دست درون صف منتظر نوبتشان ایستاده بودند به صورت اتفاقی یکی از دخترها هنگام رد شدن به شانه او زد و باعث شد بشقاب استیل بر روی زمین بیافتد و صدایی بلند از خود تولید کند. به سبب آن توجه همه به او جلب شد و نگاه ها به سمت او رفت. دختر به او پوزخندی زد و به سمت میزها رفت. بدون گفتن چیزی خم شد و بشقاب را برداشت. دوستش که پشت سرش ایستاده بود در گوش او گفت: _بهش اهمیتی نده، همیشه با تازه واردها رفتارش اینجوریه. پس از گرفتن ناهار همراه با او به سمت میزی رفت که آن دختر نشسته بود و دو جای خالی داشت.

به محظ رسیدن دختر نگاه تحقیر آمیزی به آن دو کرد و طعنه زنان رو به دوستانش که در کنارش نشسته بودند گفت: _بیایید بریم یه جای دیگه این دوتا بچه اومدند اینجا. عصبی دست خود را مشت کرد که واکنشی به او نشان ندهد. از شدت خشمی که درونش شعله ور بود ناخن هایش را محکم تر درون پوست دستش می فشرد. با رفتن آنان عصبی روی صندلی نشست و شروع به غر زدن کرد. _اصلا بزار برن، بهتره، اصلا چجوری جرعت‌ میکنه به ما بگه بچه؟! خودش که چنان بزرگ نیست، زیادِ زیاد ۱۱ سالشه. دختر که خود را کنترل کرده بود به واکنش او نخندد گفت: _واقعا وقتی عصبی میشی کیوت میشی، درسته اون فقط ۱۰ سالشه. با اخم‌گفت: _کیوت نیستم خیلی هم عصبی ام، اسمش چیه؟. درحالی که با غذایش ور می رفت جواب داد. _ناتاشا، بیا بیخیالش بشین و فقط ناهارمون بخوریم.

همراه او مشغول به خوردن غذا شد. پس از ناهار همراه با او به اتاق مطالعه رفت و پس از آن برای کمی هواخوری به حیاط رفت. درحالی که بر روی نیمکت در زیر درختی نشسته بود با دیدن ناتاشا و دوستانش بلند شد و به داخل ساختمان برگشت تا به اتاق برود. درحالی که به تنهایی درون راهرو به سمت اتاق می رفت ناتاشا و دوستانش را دید که در پشت سر او می آمدند. با دیدن آنان ناگهانی احساس خطر کرد و شروع به دویدن کرد. ناتاشا و دوستانش مانند عجلی معلق به دنبال او شروع به دویدن کردند. از ترس سرعت خود را بیشتر کرد اما آنها سریع تر بودند و زود به او رسیدند و او را ه.ل دادند. از جلو محکم بر‌ روی زمین افتاد و به سبب آن کف دست و آرنجش به درد آمدند و قرمز رنگ شدند.

به آرامی اشک هایش بر روی گونه هایش سرازیر شد. آنها فوری آنجا را ترک کردند تا مبادا کسی آنان را ببیند‌. نشست و کمی خود را جمع کرد و درحالی که آرنجش را با دست گرفته بود به آرامی گریه می کرد‌. نگاهی به راهرو انداخت تا ببیند آیا کسی به این حال بدبختانه او کمک می کند یا خیر؟!. با درخشش نوری درون راهرو مواجه شد که گویا فردی درحال خارج شدن از آن بود. پدرش را در نگاه اول دید که درحال آمدن به سمت اوست، با چهره خیس از اشکش لبخندی بر لبش نشست؛ اما هنگامی که آن شخص نزدیک تر شد، با رئیس پرورشگاه مواجه شد و لبخندش مانند مه ای ناپدید شد. ناامید و ناراحت بلند شد. گویا دلش هنوز نمی خواست باور کند پدرش را از دست داده است. با وجود درد در بدنش به اتاق برگشت و خود را بر روی تخت انداخت و پشت به سمت دختر کرد که مشغول خواندن کتابی بود. ملحفه را تا روی سرش کشید. در زیر آن درحالی که لب خود را محکم با دندان چسبیده بود و می فشرد سیل اشکانش مانند رودخانه ای سیل آسا درحال فرو ریختن بود. سنگینی و دردی که قلبش را تحت فشار قرار داده بود می توانست به وضوح احساس کند.