قرار..!

ما هر دو فرزندِ دریا بودیم؛ فرزندِ شب های بارانیِ انزلی و باغهای پرتقالِ ساری. هر دویمان می توانستیم غروب ها؛ بیخیال همه ی درد و غمهایمان، راه به راه، راهِ دریا را پیش بگیریم، زلف موجدارمان را بسپریم دستِ باد و موجها سر به پاهایمان بگذارند. و من تازه به یاد آوردم که موج ها؛ مثل موهای او‌ بود و چشمانش رنگِ غروب..! ما تک تکِ سپیده دم ها؛ توی آن کوچه های نمناک قدم زدیم؛ تک تکِ بهار ها، همان وقت که خورشید؛ تولدِ او را ندا می داد؛ ما زیرِ تمام شکوفه های بهارنارنج و پرتقال خندیدیم؛ شبنم های روی برگها را نوازش کردیم و به جایِ نماز باران؛ کنارِ هم نمازِ آفتاب خواندیم.. دعا کردیم حواسمان از هم پرت شود؛ دعا کردیم هر کداممان برویم سرِ عمر و زندگی خودمان. من اما توی قنوت نمازم آرزویش کردم..!

مهرش از دلم بیرون نرفت؛ گفتند اگر چهل شب آب بپاشم و دعا بخوانم فراموشش می کنم، من اما هر شب با خیالِ چشمانش دعا خواندم..! پاییز شد؛ من برگ شدم، شاخه شدم، درد شدم؛ خواستم فراموشش کنم اما نشد، پرستو شدم، پر کشیدم و تک تکِ باغهای پرتقالِ شهر را خاطره بازی کردم؛ ولی دیدمش؛ باز تمامِ قسم و غرور هایم را شکست؛ و باز شدم همان آدمِ سابق..! برف بارید، آسمان سرخ شد، زرد شد، سیاه شد، من اما توی تمامِ ابر ها، تمام پرستو ها، تمامِ شکوفه ها و تمام نارنج و پرتقالها و تک تکِ موجهای دریا؛ به دنبال او گشتم، من تمامِ خانه های شهر را به خیالش زیر و رو کردم؛ با اینکه می دانستم خیلی وقت است که دیگر هیچوقت نیست..!

چه کنم..؟ رفته بود دیگر.. بدون او دیگر شکوفه ها نمی درخشیدند، دیگر دریا آن طور که باید آبی نبود، دیگر خورشید نمی تابید، باد نمی وزید و بدون نگاهش؛ قلبِ من تا ابد سرد و بی روح ماند..! و ردِ پاهایش، صدای خنده هایش، تک تکِ خاطراتمان، موجهای دریاییِ گیسوانش و چشمهایی که من را یادِ غروبِ ساری می انداختند.. همگی درد شدند؛ رعشه شدند، مرگ شدند به قلبِ بیچاره ی من..

و اینک؛ سالهاست من‌ مرده‌ ام..! و‌ اگر بگردید؛ جسمِ بی جانِ من هنوز زیر آن درختهاست؛ بین ترکهای آن دیوار؛ گوش چسبانده به خاک..! فاتحه و باغبانی و نسیم همه بهانه اند؛ من حتی با آن جسم مرده و روح شکسته؛ به دنبالِ روی ماه او هستم..! ✍🏻: رَهآ..