شکارچی و آهو

روزی در دل یک جنگل تاریک و آرام که بارش باران با ملودی یک نواختش به سکوت جنگل جان می بخشید آهویی تیزپا با پوستی قهوه ای و لکه هایی پراکنده و سفید که زیبایی آن را دوچندان کرده بود از میان درختانی انبوه که در کنار یکدیگر قد علم کرده بودند در حال گذشت بود. سیمای خورشید تازه نمایان شده بود و قطرات ریز آب و شبنم صبحگاهی بر روی گیاهان فضایی جادویی به ارمغان آورده بود.

همان طور که آهو در حال چریدن بود با تمام حواسش به حرکات مشکوک و اصوات زیر و بم جنگل گوش فرا می‌داد؛ زیرا لحظه ای غفلت می‌توانست این خانه امن و زیبا را برای او تبدیل به عرصه مخاطره کند.

پس از مدتی صدایی ناآشنا توجه آهو را جلب کرد. چشمانش را به بوته تمشکی دوخت و منتظر بانگ هشدار دیگری بود تا پا به فرار بگذارد. درست در همان لحظه بوته تمشک تکان دیگری خورد و شکارچی نمایان شد.

چو شکارچی بدیدش و بدو شتاب، لرزشی به تنش افتاد و چونان شرر آتش شتابان گریخت .پا های آهو با هر قدمی که بر می‌داشت بیشتر به گل و خاک آغشته می شد و تعقیبش را برای شکارچی دشوارتر می ساخت. پس از مدتی تعقیب و گریز آهو در مسیری گل آلود لغزید و بر زمین افتاد.

آهو آوای مرگ را از میان صدای نفس های سرد شکارچی می شنفت. باد یاس در دلش شروع به وزیدن کرد و با هر نفس گل امید دلش بیشتر پژمرده می شد. چند لحظه بعد شکارچی که از میان سیبیل های پرپشتش لبخند رضایتش آشکار بود، با دستانی محکم و چشمانی مشتاق تفنگش را به سوی آهو نشانه گرفت و با شلیک گلوله ای سکوت شیرین طبیعت را شکست و به بقای آهو پایان داد . برگ های خیس زیر جسم سرد و خون آلود آهو مانند اشک های طبیعت برای این وداع دردناک بودند. با صدای شلیک گلوله پرنده ها شروع به ناله و فغان کردند و از روی شاخسار درختان برخاستند.