مرگ آفتاب

روزی روزگاری . . .

شهر را وحشت بر گرفته بود . همه جا ساکت بود . دخترک آمد و گفت : چه بر شما چیره شده است که اینگونه قالب تهی کرده اید ؟ مرد فریاد زد : به آسمان بنگر ! خورشیدی می بینی ؟ دخترک با خونسردی به آسمان نگریست و گفت : البته که می بینم خورشید همان جای همیشگی خود قرار دارد !

مرد نعره زد و گفت : ای مردم ! این دختر عقلش را از دست داده است ! مردم گفتند : مگر چه شده است ؟ مرد با طعنه گفت : او می گوید خورشید در آسمان همان جای همیشگیست ! فکر می کند همه ما دیوانه هستیم که سحر بیدار شده ایم و دور میدان شهر حلقه زده ایم . دخترک گفت : من دروغ نمی گویم . خورشید واقعا همان جاست !

مردم غمگین فریاد زدند : چگونه است که هیچکس نمیتواند خورشید را ببیند و فقط تو می توانی ؟! دخترک گفت : می دانم چرا اینگونه است و یقین دارم که خورشید از قصد خود را از دیده شما پنهان کرده است . مردم با عصبانیت گفتند : هذیان نگو دخترک ! مگر آدم است که خود را از دیده پنهان کند ؟

دخترک لبخندی غمگین زد و زمزمه کرد : دقیقا برای همین خاطر است که خورشید از این شهر رفته است . . . افراد بی درک و پوچ مانند شما که به همه انگ دیوانگی میزنند لیاقت خورشید را هم ندارند و اینگونه است که آفتاب می میرد .