زاویه های دوستی

نوشته شده در سال 1400

سلام من نقاله پسری به اسم مهدی هستم. من هیچ دوستی ندارم به این خاطر که مهدی هیچ لوازم التحریری به جز من ندارد، چون آنها توان مالی ندارند. خیلی ناراحتم. مهدی من را لازم دارد. با من زاویه های در و دیوار و وسایل را اندازه می گیرد. الان می آیم مهدی. تق تق تق. تق تق تق، صدای دارکوب می آمد.

تق تق تق، باز هم آن صدا آمد. مهدی فکر کرد شاید دارکوب نباشد. رفت بیرون که ببیند چه شده. ناگهان... صدای در بود و یک نفر جلو در ظاهر شد... یک پسر بچه ای هم سن و سال خودش! و برایش کلی لوازم التحریر آورده بود! آن پسر به بیشتر مردم فقیر نشین کمک می کرد. از بین آن لوازم التحریر ها یک نقاله دیگر دید. شیک و نو بود. من یکم کهنه و قدیمی بودم. ولی خب اشکالی ندارد، من باهاش دوست شدم.

مهدی خوشحال شد و گفت: من واقعا ازت ممنونم. و ادامه داد: بزار یک لحظه این ها را بچینم، و ما نقاله ها را کنار هم گذاشت. با پسر بچه دوستای صمیمی واقعی شدند. من و نقاله جدید هم همینطور.

مهدی و آن پسر بچه که اسمش علی بود با هم هر روز بازی می کردند. من و نقاله هم دیگر بیکار نبودیم. زاویه های دیوار را اندازه نمی گرفتیم. اگر گفتی چه زاویه ای؟ زاویه ی دوستی مهدی و علی. زاویه ی دوستی من و نقاله. زاویه های دوستی های دنیا!