قلب چوبی

اینم سومین داستان کوتاهم

_ام.. دیره نه؟.. عود این هوای تنهایی رو پر میکنه.. ولی تو باید این جای خالی رو پر میکردی.. جای خالیت توی قلبم.. کیم سونگمین..!

۱۷ نوامبر ۲۰۲۰ : _این یکی چان به هودی نسکافه ای رنگی که سونگمین به آن اشاره کرده بود، نگاه کرد: این رنگی به من میاد؟ _به تو نمیاد، من این رنگی رو دوست دارم بنابراین باید اینو بگیری! چشمهای چان از تعجب گرد شد و سرفه ای کرد:خوبه خوبه.. و سعی در این داشت که جلوی خنده اش را بگیرد. سونگمین با قیافه ای ناراضی گفت: فرش قرمز میخوای؟ اینجا هزار تا عود روشن کردن دارم خفه میشم.. زود باش دیگه.. بعد هودی را از روی رگال برداشت و به چان داد: بریم.

مغازه ای که درونش توقف کردن بودند، از چوب خالص ساخته شده بود. رگال ها، چوب لباسی ها، اتاق پرو و حتی در ورودی. از مغازه بیرون آمدند. چان کیسه خرید را در دستش فشرد: خب کجا بریم؟ سونگمین ساعت را از اسکرین موبایل چک کرد: عه مثل اینکه ساعت 22:38 دقیقه ست. من دیگه باید برم.. +خودم میرسونمت.. _نه نه. باید یه جا دیگه هم سر بزنم.. تنهایی.. +باشه... مراقب خودت باش.. _حتما! چان، سونگمین را خیلی خوب میشناخت. سونگمین اگر دروغ نمیگفت، چشمانش نمی لغزید.

۱۷ نوامبر ۲۰۲۴: چان غرغر کنان با خودش حرف زد: آخه حواست کجاست.. نمیبینی چاله پر از گِله!؟ اه.. و سعی کرد گل هایی که به آل استارش چسبیده بودند پاک کند. هوا هنوز غرق مه بود. چان وارد مکان مورد نظرش شد. مسیر همیشگی اش را در پیش گرفت و در کنار مکان امنش توقف کرد.چشمانش را به رز های خیس روی سنگ قبر دوخت و زمزمه کرد: خب.. و بعد زانو زد: ببخشید یکم سرم شلوغ بود و نتونستم بیام ملاقاتت.. بعد عود کوچکی روشن کرد و آن را کنار رز ها گذاشت: _ام.. دیره نه؟.. عود این هوای تنهایی رو پر میکنه.. ولی تو باید این جای خالی رو پر میکردی.. جای خالیت توی قلبم.. کیم سونگمین..!