نارنج

چان از صندوق عقب ماشین پارچه ای با راه راه های مربعی بیرون آورد و روی زمین صاف کنار درخت پهن کرد. سبد مسافرتی بزرگ خاکستری را روی پارچه گذاشت. کتابش را از پشت صندلی برداشت. به تنه درخت تکیه داد و نگاهش را به کاغذ کاهی دوخت.

مینهو دوان دوان با کیسه ای که دستش بود به چان رسید: بیا بگیرش. بطری کوچیک نداشتن، مجبور شدم بزرگشو بردارم. چان کیسه را از دست مینهو گرفت و گفت: بشین.. مینهو کنار چان نشست: چی میخونی؟. چان جواب نداد.. در سبد را باز کرد و شیشه ای نسبتا بزرگ را برداشت. پارچه مربعی را از روی درش برداشت

قاشقی به مینهو داد: خودم درست کردم. ببین خوشمزه ست؟ مینهو قاشق را گرفت و مربای نارنج چان را مزه کرد: عالیه! درست مثل خودت. چان سعی کرد نخندد ولی ظاهرا موفق نبود. چان با لبخندش گفت: اون کوه بزرگ رو میبینی؟ _اوهوم.. چی میخوای بگی؟

+اون کوه شاید از دور جوری به نظر برسه که انگار چیزی نداره، اما اعماقش پر از معدن های الماسه.. درست مثل تو.. تو اول به نظرم سرد میومدی.. اما بعد فهمیدم درونت چیزی هست که با هیچ چیز عوض نمیشه...