شرح احوال غم هایمان ؛

در برابر حیاتی که همهمه شهر و لبخند ابلهانه و بی تفاوت آسمان را با خود می برد، وی تنها و ناتوان و بی برگ و نوا مانده و از هم اکنون مرده بود.

دیگر نمی دانم آیا این حوادث هم اکنون برای من اتفاق می افتد، یا خاطرات منند.

امید روزهای خوشتر نیست، بلکه بی تفاوتی متین و بی دغدغه و بدوی نسبت به همه چیز و نسبت به خودم است.

هنوز زندانی خویشتن بودم.

بدین ترتیب هربار که تصور کرده ام معنای ژرف جهان هستی را احساس می کنم، همیشه سادگی آن بود که منقلبم ساخت.

امید و نومیدی بی اساس جلوه می کنند و سرتاپای زندگی در تصویری خلاصه می‌گردد.