مجسمه شهر

حس و حال مجسمه ای در شهر را دارم نظاره گر همگان است ولی خب مردم از بغل من رد میشوند شهر چقدر سرد و غریب است چرا مردم بی حس شده اند...

چرا شب ها خلوت است دوستی ها به دشمنی ها تبدیل شده نگاه ها زهر دارد و سلام ها کینه قلب مردم سیاه است و مغز مردم سیاه تر...

عاشقی معنای ندارد و در کوچه های خلوت به جای آشتی دادن هرزگی  در حال جولان دادن است ماشین ها همانند جلاد های بی اعتنا لانه مور های بی سرپناه را به نابودی می کشانند...

کمر خاک ها بر روی آسفالت شکسته و گل ها هر روز فاصله می‌گیرند درختان همانند کودکان گرسنه لاغر شده اند و برگ هایشان هر روز ضعیف تر می شوند...

غروب کنار ساحل دگر دیدن ندارد و مرغان دریایی مهاجرت کرده اند چراغ ها چشمک زنان به رو به خاموشی میروند همانند ما...

ما انسان های مغروری که روزی یا در آتش جهنم میسوزیم یا در سیاهی بی پایان و ترسناک زندانی میشویم اگر اینها بدبختی نیستند پس چه هستند؟