شاهزاده فراری ۱۲

ویلیام در پشت بوم رو باز کرد و وارد پشت بوم شدیم ، به محض وارد شدن با یه باد سرد مواجه شدم و هوا نسبتا ابری بود ، شال النا رو بیشتر دور صورتم پیچیدم و گفتم : جای دیگه ای نبود بیاریم ؟ ویلیام به طرفم برگشت و گفت : خب جنابعالی بعد چهار سال اومدی انتظار داری ازت با کیک و شیرینی استقبال کنم ؟ اخم کردم و گفتم : کیک و شیرینی که نخواستم ، انتظار بالا پشت بوم هم نداشتم اون هم توی این هوای سرد ، حالا بگو ببینم اینجا چیکار میکنی ؟ ویلیام گفت : خب بعد از اینکه تو یه دفعه غیبت زد متوجه شدم که النا هم غیبش زده ، کنجکاو شدم که بدونم کجایی ، به خاطر همین از نگهبان های قصر سوال میکردم ، هر دفعه یه جور دست به سرم میکردن اما یه روز خواهرت ، شاهدخت اما رو دیدم و بهم گفتن که النا مرده و تو هم افسرده شدی ، یه چند روز بعدش حال مادرم بدتر شد و چندین روز آینده اش فوت کردن ، همون موقع ها اولیور اومد سراغم و پیشنهاد داد که توی قصر کارآموز پزشکی بشم ، من هم که کار دیگه ای نداشتم و به خاطر مرگ مادرم ناراحت بودم ، قبول کردم و در حال حاضر کار آموز پزشکی هستم و پارسال با ربکا و بچه ها ی یتیم خونه آشنا شدم .

سرم رو به علامت تایید کردن تکون دادم و گفتم : آهان برای مرگ مادرت متاسفم ، پس اینجوری تو و ربکا از همدیگه خوشتون اومد !! چه جالب . ویلیام تعجب کرد و گفت : الک باز خیالات برت داشته ، ما فقط دوستیم همین . چشم هام رو ریز کردم و گفتم : آره جون خودت ، بعدا معلوم میشه حقیقت چیه ، حالا اگه دیگه کاری نداری رفع زحمت کنم ، نزدیکای ظهره باید برم قصر . ویلیام گفت : من که کاری نداری . بعد خداحافظی کردیم و من رفتم پایین . بعد از چند دقیقه اولیور رو دیدم که پایین داشت با ربکا صحبت میکرد و جی هم کنارشون ایستاده بود . رفتم جلوتر و خطاب به جی گفتم : فسقلی خیلی طولش دادی ، دفعه ی دیگه انقدر طولش نده . عصبانی شد و گفت : به من چه که نگهبانا رام نمیدادن ، درضمن فسقلی هم خودتی . بعد به طرف اولیور رفتم ، بعد از مرگ النا به دلیل یسری دلایل که خودم هم نمیدونم چی از سمتش به عنوان محافظ شخصی من استعفا داد و الان هم داره به عنوان فرمانده استراتژی قصر فعالیت میکنه . گفتم : به به تو آسمان ها دنبالت میگشتم روی زمین سعادت پیدا کردم ببینمت . اولیور با لحن عصبانی ای گفت : اگه خیلی دلت برام تنگ شده بود میتونستی با چهار قدم از اتاقت بیای بیرون و به دفترم برسی . لبخند مصنوعیی زدم و گفتم : بعدا صحبت میکنیم . بعد به طرف ربکا برگشتم و گفتم : به احتمال زیاد اولیور چند تا سرباز با خودش آورده که از اینجا محافظت کنن ولی در هر صورت خودت خیلی مواظب باش . ربکا گفت : باشه ، باشه ، فعلا که اتفاقی نیفتاده . گفتم : پس من دیگه میرم .

اولیور تا قصر همراهی ام کرد اما با هم دیگه اصلا حرف نزدیم یعنی خواستم سر صحبت رو باهاش باز کنم و بفهمم چرا یه دفعه از این رو به اون رو شده اما هر دفعه یه جور خشک و سردی جواب میداد که نا امید تر از قبل برمیگشتم سر خونه ی اولم . بعد از چند دقیقه به قصر رسیدیم ، رفتم اتاقم و دوش گرفتم و یه لباس کرم پوشیدم و راهی سالن فرعی شدم ، هر چقدر هم که نخوام با کسی روبرو بشم اما از یه ناهار خانوادگی نمیتونم فرار کنم چون مادرم خیلی خیلی خیلی روش حساسه . اولین نفر رسیدم و سر جام نشستم و منتظر بقیه شدم ، بعد از من اما اومد که یه لباس سبز یشمی بلند با آستین های تور مانند پوشیده بود و موهاش رو باز گذاشته بود ، اومد به احترامش بلند شدم و تعظیم کردم بعد از اینکه سر جاش که دقیقا رو به روی من بود نشست با یه لبخند گفت : شنیدم باز فعالیت های شاهزاده ی فراری از سر گرفته شده . سرم رو تکون دادم و گفتم : اشتباه نکن ، شاهزاده ی فراری چهار سال پیش مرد ، این فعالیت ها برای یه نفر دیگه است . اما اخم کرد و گفت 😡 : یعنی چی که مرد ؟!! احساس میکنم الان الک در ورژن افسرده و نا امید رو دارم میبینم ، لطفا ورژن های دیگه ات هم نشونم بده . همون موقع در باز شد و مادرم با لباسی به رنگ سرمه ای و زیور آلاتی به رنگ طلایی در حالی که موهای قهوه ای اش رو بالای سرش جمع کرده بود و با زیور آلات طلایی تزیین کرده بود وارد سالن شد ، من و اما ایستادیم و احترام گذاشتیم و مادرم هم سرش رو به نشانه ی احترام متقابل یکم آورد پایین و بعد سر جای پدر نشست و رو به طرف ما کرد و گفت : بچه ها متاسفم اما پدرتون و جاناتان درگیر کارهای مهمونی هستن و ازتون عذر خواهی کردن و گفتن که حتما نبودن امروزشون رو جبران میکنن ، حالا چرا انقدر دور نشستید بیایید نزدیکتر . من و اما از سر جامون بلند شدیم و من طرف چپ مادرم و اما هم طرف راست نشستیم .

بعد از اینکه نشستیم به طرف مادرم برگشتم و گفتم : منظورتون از مهمونی چیه ؟ مادرم یه لبخند دلنشین زد و گفت 😊 : اما لطفا براش توضیح بده . اما درحالی که داشت با رومیزی سفید بازی میکرد گفت : خب مهمونی که نه در اصل یه مراسم که قراره توش کشور های دیگه جاناتان رو به عنوان ولیعهد کشور ما بپذیرن و به رسمیت بشناسنش و هر کشور یه نماینده میفرسته ، مراسم قراره پس فردا به صورت یه مهمونی بالماسکه ( خب شاید الان با خودتون بگید مهمونی بالماسکه چیه خب یه جشنی هست که همه ی کسایی که دعوت شدن ماسک زدن و هویتشون نامعلومه مگه اینکه خودشون اعلام کنن . ) در سالن چلچراغ های آسمانی برگزار بشه . گفتم : که اینطور ، حالا کیا دعوت هستن ؟ در حالی که خدمتکار ها داشتن سوپ رو سرو میکردن گفت : خب خانواده ی وزرا ، نماینده ها و خودمون برای اینکه این مراسم از نظر سیاسی خیلی مهمه جاناتان نخواست که زیاد شلوغش کنیم . بعد از اما پرسیدم : و حالا قراره من هم شرکت کنم ؟ اما یکم اخم کرد و گفت 😡 : معلومه که قراره شرکت کنی ، فکرش هم نکنی که بزارم از زیر این مراسم در بری . یه دفعه مادرم گفتن : میگم اما نظرت چیه که یه دختر مناسب و با اصل و نسب برای الکساندر پیدا کنیم ؟

با شنیدن این حرف قیافه ام ترکیبی از تعجب (😨) و عصبانیت (😠) و نگرانی شد (😣) و یه دفعه گفتم : خب نظرتون چیه اول یه دختر مناسب و خوب و با اصل و نسب برای جاناتان انتخاب کنید ، بالاخره برادر بزرگتره ، ولیعهده ، اون واجب تر از منه ، نه اما ؟ همون موقع از زیر میز با پام به پاش زدم . قیاقه ی اما که ترکیبی از خوشحالی و شوق و ذوق شده بود (😄) بی توجه به علامت من گفت : جاناتان که انتخابش رو کرده ، پیدا کردن یه دختر واسه تو واجب تره اگه یکی از اهالی کشور های دیگه باشه که چه بهتر روابطمون هم با اون کشور پایدار تر میشه . تو دلم گفتم " پایداری ؟! مگه من وسیله ام که مثلا قراره یه پل رو پایدار تر کنم ؟!! اما من میدونم و تو . " گفتم : خواهر عزیزم لازم نیست شما به فکر من باشی ، سوپت رو بخور که یخ کرد و از دهن افتاد . اما یه دفعه چشم هاش رو گرد کرد و گفت 😲 : اوه اوه فهمیدم که چرا انقدر مخالفت میکنی ، از یکی دیگه خوشت اومده ؟ نه ؟ راستش رو بگو . ناراحت شدم و گفتم 😟 : نه خیر هم ، حالا میتونیم این بحث مسخره رو تموم کنیم ؟ مادرم و اما که متوجه شدن ناراحت شدم ، اجازه دادن که بقیه ی ناهار رو در سکوت بخوریم .

بعد از اینکه دسر هم تموم شد مادرم رفتن و من و اما تنها شدیم بعد از چند دقیقه گفتم : حالا این انتخاب جاناتان کی هست ؟ اما که انگار به یه بچه کوچولو آبنبات دادی ، همونجوری خوشحال شد و لبخند زد و گفت 😄 : خب سوال خیلی خیلی مهمی پرسیدی ، نترس غریبه نیست . جدی شدم و گفتم : خب بگو کیه دیگه ؟ اما هم جدی شد و گفت : خب به طور رسمی که چیزی رو اعلام نکردن به خاطر همین نمیخوام بهت اطلاعات الکی بدم ، حالا تو مراسم میفهمیم کیه . زیر لب گفتم : یعنی توی حرص دادن من تخصص خاصی داری اما . اما خودش رو زد به نشنیدن و گفت : راستی الک امروز بعد از ظهر باید من و تو و جاناتان بریم استقبال نماینده ها ، چند شب پیش دعوت نامه ها رو براشون فرستادم ، یسریشون امروز میرسن . با بی حوصلگی گفتم : از اونجایی که خواهر عزیزم چاره ی دیگه ای برام نزاشته مجبورم به حرفش گوش کنم . اما یه دفعه گفت : اوه یه چیز مهم دیگه .

گفتم : باز چیه ؟ با هیجان گفت : امیلی و بانو لورا هم قراره امروز به همراه نماینده ی آماندرییا به طور کلی و برای همیشه برگردن به قصر . ( قابل توجه دوستان ، امیلی همون دوست دوران بچگیشونه که دختر لورد توماسه و در طی این سال ها داشته توی آماندرییا که سرزمینی بوده که مادرش از اهالیش بوده تحصیل میکرده ، یادتون اومد ؟! ) گفتم : آهان ، چه جالب . اما گفت : برادر من حداقل یکم بیشتر هیجان و احساس از خودت نشون بده . با بی حوصلگی گفتم : تلاشم رو میکنم . بعد هم ازش خداحافظی کردم و رفتم اتاق خودم . چند ساعت بعد رو تا قبل از اینکه مهمون ها برسن رو توی اتاق تمرین سپری کردم ، با شمشیرم ضربه به حریف نامرئی ام میزدم در حالی که داشتم نفس نفس میزدم ، برگشتم اتاقم و یه دوش سریع گرفتم و لباس های رسمی کرم قهوه ای با شلوار قهوه ای سوخته و چکمه ی کوتاه قهوه ای پر رنگ پوشیدم و رفتم به سمت دروازه ی اصلی قصر جایی که اما گفته بود راس ساعت پنج اونجا باشم .

اونجا جاناتان و اما و یه چند تا ندیمه ی دیگه رو دیدم رفتم جلو تر و ادای احترام کردم ، اما یه لباس پر چین و رسمی گلبهی تنش بود و موهاش رو مثل مادر بالای سرش جمع کرده بود و با مروارید مزینشون کرده بود ، جاناتان هم یه دست لباس طوسی خاکستری رسمی پوشیده بود . کنارشون ایستادم و منتظر شدم ، بعد از چند دقیقه هیچ خبری نشد ، به طرف اما برگشتم و گفتم : مطمئنی که امروز میان ؟ گفت : معلومه که مطمئنم ، امیلی تو نامه اش نوشته بود که حوالی ساعت پنج میرسه ، نمیدونم چرا دیر کردن . همون موقع یه کالسکه ی کرم روشن رنگ که با طلا تزئین شده بود از دور نمایان شد و بعد از چند دقیقه به نزدیکی ما رسید ، ندیمه در رو باز کرد و امیلی با موهای بلند بلوندش که بافتهه و چشم های سبزش که یه لباس آبی پر رنگ رسمی پوشیده بود از کالسکه با وقار و متانت اومد پایین و پشت سرش مادر امیلی که ایشون هم موهای بلوند دارن که باز هست و چشم های آبی ، با لباسی به رنگ ارغوانی از کالسکه خارج شدن ، در نهایت یه بانوی با موهای قرمز بلند باز که لباس های مشکی پر چین پوشیده بودن و دستکش هایی از جنس تور دستشون بود و یه دستمال سفید هم در دستشون با کمک یه ندیمه از کالسکه خارج شدن . جاناتان رفت نزدیکتر و ادای احترام کرد و اول به طرف اون غریبه رفت و گفت : شاهدخت ایزابل ، امیدوارم که خسته ی سفر نباشید . اون غریبه که انگار شاهدخت ایزابل بود در حالی که رنگ و روش مثل گچ دیوار بود و در حالی که سرفه میکرد گفت : خیلی ممنونم از استقبال گرمتون ، شاهزاده . بعد من و اما به طرفش رفتیم و ادای احترام کردیم ، اول اما صحبت کرد : ایزابل عزیزم بهتر نشدی ؟

شاهدخت ایزابل که لبخند بی جونی میزد گفت : بهتر میشم اما ی عزیز ، نگران نباش . من بیشتر شنونده بودم تا صحبت کننده که یه دفعه شاهدخت ایزابل بهم نگاه کرد و گفت : شاهزاده الکساندر ازتون ممنونم که برای استقبال ازم اومدید . لبخند زدم و گفت : انجام وظیفه است شاهدخت . همون موقع جاناتان داشت با بانو لورا مادر امیلی و خود امیلی حال و احوال پرسی میکرد و بعد از چند دقیقه گفت : شاهدخت براتون اتاقی رو آماده کردیم که ندیمه ها راهنماییتون میکنن تا اونجا . بعد به بانو لورا نگاه کرد و گفت : بانوی من ، لورد توماس تمایل دارن که ملاقاتتون کنن ، شاهدخت اما تا باغ نیمه شب همراهیتون میکنن . بعد همشون راه افتادن من هم داشتم دور شدن شاهدخت ایزابل رو نگاه میکردم ، نمی دونم چرا اما این ترکیب قرمز و سیاه خیلی برام آشناست ، یعنی کجا دیدمش ؟

خب دیگه این پارت هم تموم شد 😊 نظر فراموش نشه 🙏 و اما عکس این سوال کیه به نظرتون ؟ و عکس خود پارت کیه ؟ 😎