در اعماق تاریکی؛

و تو چه میدانی از قلب من؟ قلبی که پر از ناگفتنی هاست...در اعماق تاریکی ها غرق شده ام و دیگر،هیچ راه نجاتی نیست!

میدانم که نمیدانید؛ هیچکس نمیداند! حتی خودم هم نمیدانم.این ماهیچه ی کوچک تپنده چه چیزی را پنهان کرده است؟ شاید احساساتش را؟ یا شاید حرف هایش را؟

به دنبال جوابی برای پاسخ به او میگردم، نه در کتابها، نه در مقالات، نه در اینترنت؛ بلکه در چشمان شهلای او به دنبالشم!اما او چه کسی است؟ او چه کسی است که چُنین چَشمانی را داشته باشد؟ چَشمانی که از قلب من خبر میدهند...

در اعماق تاریکی ها، جایی که هیچکس ما نمیبیند، به دنبال آن چَشمانی میگردم؛شاید تا ابد همچنین چشم هایی را پیدا نکنم اما...امید دارم! امید دارم تا خود او مرا پیدا کند و به سراغم آید.

او اکنون همین جاست، درست در کنار من! اما چه فایده؟آمده است بالای قبرم؟کنار جسم بی جان تدفین شده ام؟حالا که دیگر من به روحی سرگردان، تبدیل شده ام؟دیگر فایده از ندارد؛اما او هم به زودی کنار من خواهد امد! و باز هم میتوانم آن چَشمان شهلا را زیارت کنم...