یادت، بس است.

........

عشقِ واقعی، نه در یافتنِ نیمهٔ گم‌شده، که در گم شدن در وجود دیگری و نخواستنِ بازگشت به خویشتن است.

گاه دلم برای آدمی می‌سوزد که هرگز او را نیافته‌ام؛ آن گمشده‌ای که آرزوی بودنش را داشتم، اما هرگز نبود.

من چشم به راهِ کسی نشسته‌ام که می‌دانم می‌آید؛ نمی‌دانم کِی و چگونه، اما قرار است این قلبِ خسته را به او بسپارم.

تو شبیه به غمی هستی؛ غمی که میان این همه چیز، هیچ‌چیز چون او، نمی‌تواند پایان یافته باشد و تا ابد باقی بماند.

دوستم داری؛ برای همیشه میمانی؛ واقعا میروی، اما هرسه دروغ بودند، و من تورا در تمام لحظه هایم میابم.

تو برای من، آن‌قدر عزیزی که اگر بگویی شیطان بوده‌ای، حتماً برایت دلیلی خواهم یافت و خداوند را مقصر خواهم دانست.

آه از این عشق؛ که من تو را «خانه» می‌دیدم، و تو مرا تنها «پلی» در مسیرت.

آرزو داشتم خورشیدِ زندگی‌ات باشم، اما زندگیِ تو شب بود و کهکشانت دور. پس شدم ستاره‌ای کم‌سو، در دوردست‌های سرزمینت.