چراغ مشعل..

حرفی ندارم..

الان که داری این پست رو میخونی..نمیدونم کی هستی..دختری..پسری..بزرگی..کوچیکی.. ناراحتی..خوشحالی..عصبانی هستی..ولی لطفا با تمام احساست بخونش چون مطمئنم اگه به اعماقش پی ببری..حتما درک میکنی..

در وجود خود..چراغی داشتم.. با آن چراغ نامه هایم را برایت می‌نوشتم.. به این امید که آنها را می‌خوانی.. به این امید که جوابم را می‌دهی.. برایت شعر می‌نوشتم.. به امید اینکه خوشحال شوی.. به امید شادی تو..

عاقبت جای نامه هایم.. سطل زباله ی اتاقت بود.. مرا فراموش کردی.. برای همیشه.. تا ابدیت.. اما من.. تو را نه..

اشتباه من این بود..فراموش نکردن.. باز هم نوشتم.. اینبار..آن را با بی میلی خواندی.. و جوابم رو دادی.. نه پیش من.. پیش بقیه.. پشت سرم.. بعد نامه ام را جلوی آنها پاره کردی.. به دل کوچک من پوزخند زدی..

گفته بودم.. به ناله هایم بخند.. به درد هایم بخند.. به گریه هایم بخند.. ..اما هرگز.. هرگز به ریشم نخند.. تو به ریشم خندیدی.. مرا یک آدم سر راهی نوکر فرض کردی.. فرض کردی تا ابد نوکرت می‌مانم.. فرض کردی تا ابد..منتظرت می‌مانم.. خیال کردی میتوانی باز هم سو استفاده بکنی..

می‌دانستم.. تا ابد نمی‌توانی دلم را بشکنی.. عاقبت تو را سوزاندم.. با همان چراغ کوچک.. با همان شعله ی کوچک.. از من خواستی برایت باز هم از همان شعر بگویم.. همان خبر ها..

عاقبت... گفتا خبر هست؟ گفتمش نیست گفتا خبر هست.. گفتمش نیست گفتا پس چه نگاره مینویسی گفتمش حالا.. خبری هست،گویا زبانی نیست.. سخنی هست،گویا دلی نیست.. چه گویم من ز این غربت؟ گر زبان و دل باشد،چراغی دیگر.. برای نگاره ام نیست..