درنهـایت؛

به نام او؛ دست نوشته.

آنچنان غرقه در بانگ‌ ِتوفنده‌‌ی سخنان خود شده بود ، که از دستان بی‌جانِ من کاری ساخته نبود. میلم بود او را از فرط آن تالابِ غضب ، زنده بیرون بکشانم؛ لیکن، آدمیزاد گاهی دوست دارد غرق شود..

میلم بود تسکین دهنده‌ی روحش باشم ، اما اکنون خاکِ نژند زیر مزار ، غارتگر روحش شده بود. گوش‌هایم در عذاب گفتارش بودند ، نه از پس حلاوت گفتارش ، بلکه از تلخی بغض جانش که درحال سد کردن گلوی‌من نیز بود. از تلخی آن آشوبی که درونش، نه کلمات و نه فریاد ها توان بیانش را داشتند.

خروشان کننده‌ی این نزاع تو نبوده‌ای ، مقصر حقیقی من بودم. اما در نهایت؛ پشیمان گشته‌ی قصه ، تو بودی.

دسته گلی سفید ، در تضاد با صورت سرخت هنگام روایت آن حقیقت های عیان زهرناک ، روی سنگ مزارت جای می دهم ؛ متاسفم.