چرا نهنگ ها به گل می‌نشینند؟

به گل نشستن نهنگ‌ها پدیده‌ای است که در آن جانورانی از گروه آب‌بازسانان از جمله نهنگ‌ها و دلفین‌ها خود را به ساحل می‌‌آورند و پس از آن به علت کم‌آبی بدن، فشار وزن خودشان یا خفگی پس از جزر و مد می‌میرند.

علت این رفتار آنها هنوز ناشناخته است اما نظریات متعددی درباره علت این رفتار وجود دارد. برخی معتقدند آن‌ها گاهی بر اثر خطای فردی یا اشتباه رهبر گروهشان و با پیروی جمعی از او ناآگاهانه وارد آبهای کم عمق می‌شوند و سپس راه بازگشت به آب‌های عمیق را گم می‌کنند. اگر چه دیده شده که با بازگشت نهنگ ها به آب دوباره این کار را تکرار میکنند

دومین نظریه در این زمینه این است که نهنگ‌ها و دلفین‌های مسن و پیر گاهی به دلیل احساس کاهش یا کمبود واقعی منابع غذایی‌شان توانایی رقابت با همنوعان جوان خود و تغذیه مناسب را ندارند. در نتیجه ترجیح می‌دهند خود را به ساحل بی‌افکنند. اما مخالفان این نظریه می‌گویند در میان آن‌ها که خود را به ساحل انداخته‌اند تعداد جوان‌ها کم نبوده‌ است و حتی در برخی مناطقی که ماهی‌های فراوان وجود دارند ( مانند جنوب استرالیا ) نیز این کار دلفین‌ها به فراوانی دیده شده.

نظریه سوم، ابتلای نهنگ‌ها و دلفین‌ها به بیماری‌های داخلی و ویروسی است. اما وجود بیماری خاص نیز در میان این نهنگ‌ها به اثبات نرسیده‌است

از طرفی پژوهشگران با بررسی اطلاعات ارسالی از گیرنده‌های الکترونیکی که به پشت نهنگ تک شاخ وصل کرده بودند متوجه شدند هنگام احساس خطر، ضربان قلب این آبزیان پایین می‌آید اما در همان حال، آن‌ها برای فرار از خطر به سرعت شنا می‌کنند.

پژوهشگران می‌گویند این واکنش نهنگ‌های تک شاخ به خطر «بسیار پرهزینه» است چرا که در حین فعالیت شدید برای فرار، اکسیژنی که به مغز آن‌ها می‌رسد محدود می‌شود. وقتی نهنگ با سرعت تمام در حال فرار است و تعداد ضربان قلبش اینقدر پایین، شاید این باعث می‌شود اکسیژن کافی به مغز نرسد و نهنگ جهت و راه خود را گم کند. اگر این کاهش جریان خون و در نتیجه نرسیدن اکسیژن به مغز به مدت طولانی ادامه پیدا کند ممکن است حتی باعث آسیب ماندگار به مغز شود

تا امروز نمونه های بسیاری از این پدیده رخ داده که آخرین آنها به گل نشستن بیش از ۱۵۰ نهنگ قاتل در ایالت تاسمانیا در جنوب استرالیا است، که طی آن بیش از ۹۰ نهنگ تلف شدند.