دیالوگ های معروف p1

از دردهای رنجدیدگان و محرومین دو شعله زبانه کشیده است: شعلۀ عدالت و شعلۀ کینه. شعلۀ کینه آهسته‌آهسته در میان امواج خون فرومی‌نشیند. اما شعلۀ دیگر، شعلۀ مقدس عدالت، هرگز کاملاً خاموش نخواهد شد.

من اگر قرار بود عده‌ای را به حضور بپذیرم منتظرشان نمی‌گذاشتم. به هرکدام وقت معینی می‌دادم و سر ساعت معین آن‌ها را می‌خواستم. انتظار واقعاً کشنده است

حقوق بشر ملغی نمی‌شوند. شاید مخفیانه یا آشکارا، آنها را زیر پا بگذارند اما کسانی که حقوق بشر را لگدمال کنند، کسانی که حق آزادی و برابری را از برادران خود سلب کنند، مرتکب بزرگترین جنایت تاریخ می‌شوند و هیچکس برای آمرزش روح آنها دعا نخواهد کرد.

همیشه آدم شب بیشتر از روز می‌ترسد.

دلم می‌خواست از حال می‌دانستم که تاریخ زندگی من غم‌انگیز خواهد شد یا نشاط‌انگیز

وقتی اطرافیان انسان احساسات او را درک نمی‌کنند چقدر احساس تنهایی می‌کند

شایسته نیست آدم عقیدۀ سیاسی خودش را به سینه یا یقۀ کتش بزند

شراب پورتو اول آدم را به نشاط می‌آورد، بعد غمگین می‌کند و عاقبت از پا می‌اندازد. اما به‌هیچ‌وجه تقویت نمی‌کند.

قلبم مثل یک گلولۀ توپ در سینه‌ام سنگینی می‌کند. برای این‌که عاشق هستم. من تا حالا نمی‌دانستم که آدم ممکن است وجود عشق را اینطور احساس کند. مقصودم این است که جسماً احساس کند