در انتظار عقربه های گمشده‌؛

و زمانی که با رفتند.. جفت ها تک شدند، و نیمه جدایی ناپذیر عقربه، جدا شد..

صدایت، زمزمه نجوایت قلبم را شکافت، اولین باری که صدایت تنم را لرزاند...دیگر توان حرکت نداشتم، قلبم قفل شده بود، اولین باری که در چشمانت غوطه ور شدم..

ماه دوم؛ دومین ماهی که کنارت بودم، دورترین نزدیک من... قلبم نزدیکت بود، ولی.. مال من نبود، جرئتش را نداشتم، شاید... هرگز برایم نبودی، من ضعیفم..

ماه سوم؛ روز های برفی، آسمان سپید، همه چیز، رنگ پوچی را داشت، سرمای برف، دستانم را می‌سوزاند... ولی چه اهمیتی داشت؟؟ تو کنارم بودی، اکنون نزدیک تر، ولی.. باز هم برای همین نبودی...

ماه ها و ماه ها... گذر زمان، دیدنت از پشت شیشه نامرئی شیشه از جنس ترس،ولی چه می‌دانستم؟؟ روزی که بی خبر میروی...اینده برایم روشن نبود غرق در عشق بی پایان تو..

ماه هفتم؛ از دستت دادم،، بی خبر، روزی که به امیدت بلند شدم، جایت خالی بود، قلبم پوچ بود، جوابی برای آن نبود، دیگر برف سپید نبود، دیگر ماه نمیخواند و ستاره نمی‌رقصید، دیگر روز آغاز نمیشد و شب نمی‌گذشت،گویی، با رفتند، تمام جفت ها.. تنها شدند، "در انتظار عقربه های گمشده‌ "