آن روز بارانی

رفته بودم کتابخانه که شعر جدیدم رو بنویسم . هوا خیلی سرد بود اما من جز یک لباس بلند قهوه ای آستین دار و یک کلاه معمولی چیز دیگری نداشتم . اما از همین هم راضی بودم .پدر مادرم وضعیت مالی خوبی نداشتند.

یک خونی کوچک اجاره ای که بخاری هم نداشت . من و برادرم داخل یک خونه ی یک خوابه زندگی میکردیم پدر مادرم هم خیلی سعی کردند که امکانات مارا فراهم کنند .اما برادرم خیلی بهونه میگرفت . همیشه می خواست بگه که وضعیت برای من خیلی بده .

اما من ازش راضی بودم . پدر مادرم میگفتند باید با پسری به نام آدام ازدواج کنم . چون من ۱۹ سالم بود .اما من از اون پسر متنفر بودم و همیشه مقاومت میکردم . پدر و مادرم مرو همیشه آزار میدادند و میگفتند باید با این پسر ازدواج کنی . البته تا وقتی که...

در کتابخانه عاشق کتابفروش محله به نام مایکل نشده بودم . هروز بخاطر اون به کتابخانه میرفم . آهنگ هایی از ته احساسات مینوشتم . اما وحشتناک ترین ذهنیت من این بود که اون داخل سربازی ب.میره . بله اون زمان جنگ بود و کشور ما تحریم بود .

اما اون خیلی خوشحال بود همیشه با نشاط با من رفتار میکرد . انگار یک فرد ویژه بودم براش ، وقتی میومدم چشماش میدرخشید و به شدت خوشحال میشد . بهم کتاب های زیبایی و قشنگی معرفی میکرد . من بعد از اینکه اون رو میدیدم علاوه بر اون خودم هن فوق العاده خوش حال میشدم . در روز بعدی ....