زمستان سرد ناامیدی

این داستان راجع به زنیه که هیچ امیدی به زندگی نداشته. یک روز اون توی یک مکان عجیب و ناشناخته بیدار میشه و...

زن دست های سرد و قرمز شده از سرمایش را به یکدیگر مالیده و ها کرد؛ همزمان پرسید: اینجا کجاست؟ من اینجا چه میکنم؟ صدای مردی در اطراف طنین انداخت: اینجا زمستان سرد افکار نا امیدانه ی توست... زن دو مرتبه پرسید: من اینجا چه میکنم؟ مرد پاسخ داد: تو در دام نا امیدی خود گیر افتادی!

زن پرسید: چگونه باید از اینجا بروم؟ آیا تو راه خروج را بلدی؟ مرد پاسخ داد: تو فقط یک راه برای خارج شدن از زمستان سرد افکار ناامیدانه خویش داری... زن پرسید: و آن یک راه چیست؟ مرد پاسخ داد: باید آنقدر امید جمع کنی تا افکار نا امید کننده ات را به نابودی کشانند.

زن پرسید: چگونه باید این کار را بکنم؟ مرد پاسخ داد: تنها راهنمایی من به تو این است که بدترین شرایطت را تبدیل به بهترین موقعیت برای خود کنی! زن فریاد زد: چطور بدترین شرایط را به بهترین موقعیت تبدیل کنم؟ مگر ممکن است؟ اما مرد فقط گفت: مراقب باش زمستان سرد ناامیدی ات تو را به کام مرگ نکشد!

زن دو مرتبه فریاد کشید: کمکم کن! چگونه باید چنین کاری را انجام دهم؟ دیگر پاسخی از جانب مرد نیامد... زن آهسته روی تخته سنگ بلندی نشست و زانوهایش را در آغوش گرفت؛ با خود گفت: دیگر از این زندان برفی آزاد نخواهم شد، در آخر همینجا از سرما با زندگی وداع میکنم!

همچنان که زن حرف های نا امید کننده را زیر لب تکرار میکرد، شدت برف بیشتر و بیشتر شد... زماتی که زن سرش را بالا آورد فهمید تمام اطرافش پر شده از برف، به طوری که فقط یک میلی متر تا مدفون شدنش در زیر برف ها مانده. همان زمان برف سفیدی روی بینی اش نشست، زن در حالی که به زیبایی آن برف نگاه میکرد و دردلش زیبایی برف را تحسین میکرد پلک هایش بسته شد...

زن چشم هایش را باز کرد اما با تابیدن نور سریع آنها را روی هم بست! دوباره با احتیاط چشمانش را باز کرد و خود را در تخت خوابش یافت. یعنی همه چیز خواب بود؟ شیئی سرد روی انحنای بینی اش احساس کرد، دست کشید و آن را برداشت. برف بود... همان طور که با حیرت به دستش نگاه میکرد،برف سفید توی دست هایش آب شد. پس رویا نبود؟ حتی اگر رویا هم بود زن تصمیم خویش را گرفته بود.پایان نا امیدی چیزی به جز مرگ نیست، اما پایان امیدواری با موفقیت های بسیاری همراه است... زن تصمیم گرفته بود که امید را انتخاب کند.