حرف هارا ، تو مکن باور .

مقدمه قلم را به نوشتار میگیرم که اگرچه حالی خوش ندارم ، اما مینویسم تا کلمات احساساتم را خَموش کنند . همانند آتَشی که آتَش‌نشان آن را با دمی از آب از بین میبرد من نیز مانند پرنده ای در آتَش‌سوزی قفسِ احساسات و افکارم گم میشوم و کلمات من را نجات میدهند . صحبت کردن یا گفتگو کلمات من نیستند ؛ آن کلمات ، اشکالی هستند که به متن و نوشته‌ی من جان و احساس میدهند .

در کوتاه لحظه ای ناگهان به خود برگشت ، ادم ها رفته بودند و در کافه خبری از کمتر کسی نبود . قهوه اش سرد و شیرینی‌اش از طعم و دهان افتاده بود و هیچ جوره میلی به خوردن خوراکی ای نداشت . توقع شنیدن نوایِ صدایِ معشوقه اش را که به آن کلمات موج های شکننده می‌داد را نداشت . شاید نمیتوانست ان را قبول کند که دیگر دخترکی با گیسوانی از ستاره ها درخشان تر و چشمانی از مآه خواستنی تر دیگر برایش نخواهد چشم گشود ، صوتِ صدای دخترک ، در بیمارستان اخرین کلمات و نفس هایش را از پشت تلفن به او رساند .

"جایی در اسمان ها بالاتر از دید تو ، قلب من درحال گریستن است . ندای گریستن‌اش بر گوش ادمیان نمیرسد ، ز آن بالا ها مرا رفته رفته ساکت میکند و پیش خود میبرد . وقتی نتیجه بر مراد دل قلبم شد و فرشته‌ام را زیارت کردم ندایش سوی همگان می‌آید . سوی رویاها و اشک ها ، سوی لبخند ها و فکر ها . و آن لحظه است که تو تنها میمانی و فقط بر سوی اشک ها و فریاد هایت می‌آید ." قلم را بر جایش میگذارم . انتهای کلماتم است همانند صدای دخترکم .

از توجهی که برای این پست گذاشتید ممنونم . درصورت انتشار پست ، نظر و پسندتون رو برام بزارید تا چشمان من نیز همانند چشمان درخشان شما اشتیاق و روشنایی بگیرند .