زیر باران بدون چتر

هوا ابری بود طوری که انگار دل آسمان هم گرفته بود ، غم آسمان همه جا را در بر گرفته بود بعضی دل ها همچون آسمان گرفته بودند و بعضی آماده ی گریستن به همراه آسمان بودند

کنار درختانی که تا انتهای جاده را در بر گرفته بودند در حال قدم زدن بود ، پاهایش را روی برگ های زردی که روی زمین ریخته بودند می گذاشت و آهنها را وادار می کرد خرد شوند،

تا دوباره آن صدا را بشنود، درست مثل همان روز تنها فرقی که داشت این بود که دیگر آن لبخند روی لب هایش جایی نداشت

با چکیدن اولین قطره ای که روی صورتش افتاد بعد از مدت ها لبخندی زد و در همان لحظه گونه اش خیس شد ، نگاهش را به سمت آسمان که حالا پر از ابر های تیره رنگ شده بود سوق داد،

با شنیدن صدای کسانی که از کنارش گذشتند به خودش آمد (هی نگاه کن داره گریه میکنه)(مطمعنیولی اونکه لبخند زده) آنقدر محو افکارش شده بود که متوجه خیس شدن صورتش نبود

کلاهش را جلو کشید دلش نمیخواست کسی او را اینگونه ببیند اما انکار نمی کرد که دلش گرفته بود، همچون این آسمان ابری دل اوهم گرفته بود

دلش کسی را می خواست که مدت ها پیش او را از دست داده بود ، کسه که زیر این باران و در این جاده ی بی انتها به راحتی در کنارش گریه کند و حرف دلش را بزند، حرف هایی که مدت ها بود مبحوس شدا بودند ، تا شاید فقط کمی از غمی که درونش بود کم شود ! فقط کمی....