تراوشات ذهنی یک دیوانه

همه میگن غیر عادیی...همه بهت میگن دیوونه.ولی اونا کی باشن که بخوان قضاوتت کنن؟اونا کی باشن که بخوان برای عادی و غیر عادی بودن یا عاقل و دیوونه بودن استاندارد تعیین کنن؟ شایدم واقعا دیوونه ای آره؟آه آنجل من...اگه دیوونگی این رفتارایی باشه که ازت سر میزنه،من میتونم عاشق دیوونگی باشم!من حتی میتونم دیوونه باشم!دیوانه ی تو!

آنجلِ من!گفته بودی بی اهمیتند این آدم ها و نظراتشان...گفته بودی آدم در این دنیای ظالم اگر دیوانه نباشد دوام نمی آورد...و لبخند زده بودی ... در باغی که پر از گل های زرد بود قدم زده و به من قول داده بودی تا ابد دیوانه باشی!

با هم داد زدیم:ما_تا ابد_دیوونه میمونیم_چون_تو این دنیا_دیوونه ها_زنده میمونن! و خاطراتی که از آن روز در ذهنم ماندند چیزی جز قهقهه ها و شادی هایمان چیزی ندارند!

ولی چه شد که عوض شدی؟چه باعث شد که به قولت عمل نکنی؟چرا عاقل شدی؟تو میگفتی راستگو ترینی و حالا به منی که به خاطر تو دیوانه شده بودم قول های دروغین داده بودی؟

ولی میدانی؟هر چیزی در مورد تو دروغ بود!جز یک حرفت...گفته بودی بی دیوانگی آدم نمی تواند در این دنیا زنده بماند! آری...تو در این مورد راستگویی از خود نشان داده بودی!در اینجا بدون دیوانگی دوام نیاوردی و من،من دیوانه را تنها گذاشتی و رفتی...با چمدانی که داخلش فقط قلب بیچاره ی من بود رفتی!من حالا بی تو بی احساسی بیش نبودم!

و حالا منی دیوانه مانده بود بی تو...حتی دیوانه تر از قبل!