او..می رقصـید..؟!

به قطرات اشـک آسـمان، که با شـدت روی پوسـت یخ زده اش برخورد می کردند اهمیتی نمی داد..! برایش مهم نبود که تنها تـی-شـرت سـفید رنگ نازکی، همراه یک شـلوارک سـیاه بر تن داشـت! برایش مهم نبود که زیبایی های اندامش را به رخ بکشـد!! برایش مهم نبود چه بلایی سـرش می آورند؛ و یا چه فردایی خواهد دید...

او می رقصـید!..زیر باران، با ملایمت و لطافت برگهای درختان... او می رقصـید!..میان خیابانی که بی انتها به نظر می رسـید..و به گیسـوان خیسـش که راه دیدش را گرفته بودند توجهی نمی کرد..!

او می رقصـید..! به امید فردایی بهتر، به امید سـالی متفاوت..و به امید آزادی اش!... او می رقصـید چرا که هیچ چیز نمی توانسـت آن پرسـتوی از قفس رها شـده را دوباره زندانی کند..!!

او می رقصـید... بی توجه به چوب های خونینی که منتظر نوازش سـرش بودند...!))