توفان در جزیره مگوشو p5

اسیری در سرنوشت مانند ماهی ای در دریای سیاه است. {دید شارلوت} چشم هایم را باز کردم.وای من کجا بودم وسط دریا تو یه قایق چوبی کوچک و چمدان هایمان ربکا کنارم هنوز بیهوش بود و چشم هایش را باز نکرده بود.شک شده بودم من الان را باید وسط دریا باشم آخرین چیزی که یادم می آید این است که ربکا با صورت متعجب به نگاه می‌کرد. ربکا هم شروع کرد به وول خوردن و چشم هایش را باز کرد.و داد زد:(( وای ما کجاییم؟!!!))گفتم:((ربکا آروم باش!!!))دوباره داد زد:((الان چطوری آروم باشم یکم فکر کن ما توی یه قایق کوچکی توی یه دریای بزرگ بدون هیچ کشتی و اینکه الان معلوم نیست داریم کجا میریم چجوری آروم باشم؟))راستش راست میگفت واقعا کجا میرفتیم یا کجا بودیم شاید ما اسیر سرنوشتیم و دیگر هیچ. شاید ما آن ماهی آزاد در دریا نبودیم نباید امیدم را از دست میدادم اما اگر از دست داده بودم چه.هیچ چیزی نمیدانستم گمراه در اعماق وجودم.پس آن زندگی ای که میگفتند چه بود؟

در فکر و خیال غرق بودم که صدای هق هقی شنیدم.ربکا بود در حالت عصبانیتش گریه می‌کرد با صدایی ناواضح می گفت:(( بدم می اید ، از این زندگی بدم می آید.))باید امید داشته باشیم اما چگونه اشک از چشم هایم جاری شد امیدم کجاست چرا نیست زمانی که نیاز به همدردی از طرف امیدم داشتم نبود . دریایی که روبرویم بود تمام نمی شد همیشگی بود آبی و ابدی. ربکا ساکت بود چیزی نمیگفت فقط از چشم هایش اشک جاری میشد. اشک هایش مانند قطراتی از دریا ی ناامیدی بود که بر روی قایق چوبی میریخت.با دیدن دریای پهناور بغضی گلویم را در بر گرفت دلم نمی خواست گریه کنم اما دست خودم نبود اشک ها از چشم هایم جاری میشد.

روی قایق دراز کشیدم و به آسمان نگاه کردم حس خوبی داشت آفتاب بر روی زمین میتابید و آن را گرم می‌کرد گرمای آفتاب امیدی در دلم گذاشت ولی ربکا همچنان اشک میریخت نمی‌دونم چرا ولی شاید چیزی در درون او بود که من نمی دانستم.

{ربکا} اشک میریختم چرا چون که هیچ تصوری از مادر و پدرم نداشتم و بعد گیر آن زنیکه روانی افتادم حالا هم که اینجا در جایی که هیچ چیزی معلوم نیست ولی شاید من در برابر زندگی ضعیفم و دربرابر سرنوشت. هنوز اسیر بودم آیا واقعا کسی وجود دارد که کامل آزاد باشد هیچ تصوری از دنیای بیرون ندارم و هیچ چیزی درباره این زندگی نمی دانم هنوز دختر خام در این دنیا هستم که در دوران جوانی اش اسیر سرنوشت شده .نه میدانم چگونه به این دنیا پا گذاشتم نه میدانم چگونه از دنیا میروم این جهان پر از نادانسته ها است. به خودم آمدم نگاهم به چشم های شارلوت افتاد نگران بود و به چیزی می نگریست ، رو برویم را نگاه کردم ترس بدنم را در بر گرفت در روبرو ابر های سیاه بزرگی مانند ذغال جهنم بودند و رعد های با صدایی سرسام آور دیده میشدند.

ما داشتیم به سمت ابر حرکت می‌کردند نه پارویی بود و نه چیز دیگری برای پیدا کردن راه چاره.به زیر ابر های سیاه راه پیدا کردیم توفانی بود که میتوانست قایق را چپه کند قایق روی موج ها بالا پایین میرفت ترسیده بودم من و شارلوت محکم قایق را چسبیده بودیم ولی قایق همچنان جعبه جا میشد و توفان تند تر میشد و بدتر. رعد ها به دریا برخورد می‌کردند نمی دانم چرا ولی هیچ کداممان جیغی نمیاد یا داد نمیکشید با صورت پر از ترس و وحشت به همدیگر نگاهی انداختیم هیچ تصوری نداشتیم که آخرش چه میشد شاید میمردی شاید به صورت مهجزه اساسی زنده میماندیم.در همین حین موج خیلی بدی آمد و قایق در زیر آب چپه شد و هیچ راهی نبود ما در حال غرق شدن در آب بودیم.

آنچه خواهید دید:اینجا کجاست،فرار کن،زیر درخت مخفی شدیم