آخرین انسان

من و جاستین تنها کسایی بودم که تونستین فرار کنیم...از اون گُردان جنگی فقد ما موندم. اصلا فکرش هم نمی‌کردم یه روزی چیزایی که خودمون ساختیم علیه‌مون شورش کنن. از اولم ساختن اون موجودات کار غلطی بود نمیدونم دولت چجوری با اینکه از عواقبش خبر داشت اجازه داد پروژه انجام بشه. اون دانشمندای دیوونه ژِن پرنده ،ماهی، کانگورو و چیتا رو دستکاری و ترکیب کردن و یه موجود ما قبل تاریخی ساختن.

اونا تا یه مدت خوب و رام بودن ولی به دلایل نا مشخص وحشی و تکامل یافته شدن. اونا از گوشت تغذیه میکردن پس شروع کردن به خو/ردن‌آد/مای نیویورک سیتی. چنتا گردان برای کشتن اونا اعزام شدن ولی همشون کشته شدن. فرستادن گروهای مقابله با اونا ادامه داشت تا رسید به گروه ما، آخرین گروه جنگی و البته آخرین مردای آمریکای مرکزی. ما جلوی پیش روی اونا رو به بقیه کشورا گرفتیم و الان اینجا گیر افتادیم. الان من تنها زن گردان بودم و همه ی امید ما بودیم ولی ما هم نتونستیم. من و جاستین از حصار های دور شهر بالا رفتیم و از مرز آمریکا بیرون زدیم. نمیدونم چجوری ولی بعد از یه مدت اونا به کل دنیا رفتن و همه رو..... الان فقد من مونده بودم و جاستین.

ما برگشته بودیم نیویورک مخفی شده بودیم و در امان بودیم تا دوسال زندگی مخفی داشتیم تا روزی که متوجه شدیم اون موجودات از گشنگی به جون هم افتادن و نسلشون منقرض شده....درست مثله ما... از مخفیگاه بیرون رفتیم و همه جا رو بررسی کردیم. اثری ازشون نبود ولی... ولی نیویورک دیگه نیویورک سیتی نبود...شبیه شهرای جنگ زده شده بود. (شهر)

تو حومه شهر خونه های سالم وجود داشت. جاستین خوب خونه ها رو بررسی کرد و بعد بهترین خونه رو پیدا کرد و رفتیم توش. شب بود.همون جور نشسته بودیم که صدای در اومد. با ترس نگاهی به در انداختم و بعد آروم به سمت جاستین برگشتم. جاستین بلند شد و رفت سمت در، درو باز کرد و یه نفر اومد داخل. باورم نمیشه ما‌...ما همه جا رو گشتیم کسی نبود. وقتی کنارمون نشست متوجه شدم چشماش حالت عادی ندارن...اونا...اونا تو خالی‌ن. +جاستین...جاستین چشماش... جاستین با حالت وحشت زده بهش نگاه کرد. بعد اون پسر سرشو بلند کرد و با خنده وحشتناکی سمتمون اومد...... (خونه ای که توش بودن)