گمشده p3

**از زبون مرینت** (((*اگه یادتون باشه هنوز فلش بکه*))) توی اتاق کنار آلیا نشسته بودم، آلیا داشت با گوشی‌ش وَر می‌رفت. هر از گاهی هم اخم می‌کرد ولی چیزی نمی‌گفت. کمی بعد چهره‌ش باز شد. سرش گرفت بالا و با لبخند بهم گفت(دختر! قراره حسابی سورپرایز بشی) با بی حالی گفتم(چه سورپرایزی وقتی آدرین نمیاد) ولی بعد گفتن این حرف حتی لبخند آلیا پررنگ تر هم شد، من که از کارای این بشر سر در نمیارم پا شدم و از اتاق رفتم بیرون. داشتم از پله ها می‌رفتم پایین که با شنیدن صدای بنـــــــگ سر جام میخکوب شدم.. یعنی صدای چی بود؟ پشت سرش صدای جیغ و فریاد میومد... دویدم رفتم پایین.. خیلی زود به در خروجی رسیدم.. در رو باز کردم.. مامان و بابا جلوم ایستاده بودن... از کنارشون رد شدم‌... و بعد....

((زمان حال)) نمی‌تونستم باورش کنم چیزی رو که یک ساعت پیش با چشم دیده بودم رو.‌. اشک هام بدون اجازه از چشمم پایین میومدن و دیدم رو تار می‌کردن.. بار ها و بار ها ویدئوش رو دوباره و دوباره دیده بودم... دست‌های لرزونم به سمت کیبورد کامپیوتر رفت و... دکمه‌ای رو فشار دادم... ویدئو دوباره پخش شد.. چیزی که ساعت قبل توی اخبار بود... دوباره تصادف رو با چشم خودم دیدم... نتونستم تحمل کنم.. با شنیدن دوباره‌ی اون صدا چشم هام رو بستم... اشک هام بی وقفه پایین می‌چکیدن... دهنم رو باز کردم‌... اما صدایی از توش بیرون نیومد... پس دوباره بستمش... هیچ شکی درش نبود که ماشینی که آتیش گرفته بود ماشین آدرین بود... آلیا بهم گفته بود قراره سورپرایز بشم... و اینم از سورپرایزم... لبخند تلخی زدم... از سر جام پا شدم...... صحنه‌ای که امروز دیده بودم..

اون صحنه... جلوی چشمم دوباره و دوباره تکرار می‌شد... فرقی نداشت بخوام ببینمش یا نه.. دوباره و دوباره... خسته شدمممم!!!! نه!! نمی‌خوام باورش کنممم... با چشم‌های گریونم به اطراف نگاه کردم... انگار پاهام دیگه قدرت نگه داشتنم رو نداشتن... افتادم‌‌...اتاق پر شده بود از صدای هق هق‌... بیرون از اتاق صدای پچ پچ میومد.. نههه!!! نباید این اتفاق می‌افتاددد!!! نبایددد!!! دوباره صحنه‌ش جلوی چشمم بود.... صحنه‌ای پر از خون.. پر از آتش.. پر از مرگ... کاش زمان به عقب بر می‌گشت و‌... و... نمی‌دونم... داد زدم(نمی‌دونممم) صدای هق هقم بیشتر شده بود و کل اتاق رو فرا گرفت... اون به خاطر من اینجا اومده بود‌.. به خاطر مهمونی من... پس‌... پس به خاطر من مرده بود... تحملش رو نداشتم... تحمل اتفاقی که داشت می‌افتاد رو نداشتم سرم رو روی زمین گذاشتم و گریه کردم...😭

اشک‌هایی که تمومی نداشتن😭... انقدر گریه کردم تا خوابم برد... ((۱ ماه بعد)) (واااو!! دختر این رو ببین!) آلیا داشت خطاب به من صحبت می‌کرد... (از نظرم که کیف خیلی قشنگیه!!) داشت به کیف صورتی رنگ توی ویترین مغازه نگاه می‌کرد... خندید (البته برای تو....، نه برای من) نگاهی بی تفاوت بهش کردم... وقتی سرش رو برگردوند تا نگاهم کنه نگاهم رو ازش دزدیدم.. برای اینکه خوشحال بشه.. لبخند کوچیکی زدم... لبخندی دردناک.. احساس می‌کردم هر لحظه ممکنه بغضم بترکه.. چیکار باید می‌کردم؟؟.. لب هام می‌لرزیدن.. لبخند از روی لبم محو شده بود... نمی‌تونستم وانمود کنم‌... می‌دونستم آلیا فقط می‌خواد حال من رو بهتر کنه‌.‌.‌.. اما هیچ چیز حالم رو نمی‌تونست خوب کنه.. با احساس لمس چیزی به خودم اومدم... آلیا دستش رو روی شونم گذاشته بود... بعد بغلم کرد و گفت

(دختر دیگه باید از فکرش بیای بیرون..) با صدایی که خودمم به سختی می‌شنیدمش گفتم (نمی‌تونم) اشک هام راه خودشون رو پیدا کردن و آروم آروم ریختن..‌ بلند تر گفتم (نمی‌تونم آلیا.... نمی‌تونم)😢 از روز مرگ آدرین... مرگ شاهزاده‌ی سوار بر اسب سفید رویاهام... یک ماه می‌گذشت و هنوز... حتی یه لحظه هم فکرش از سرم بیرون نمیومد... حس می‌کردم نمی‌تونم دیگه اونجا بایستم... از توی بغل آلیا بیرون اومدم و.... دویدم... تا تونستم از اونجا دور شدم.. تیکی از توی کیفم بیرون اومد و سعی می‌کرد پا به پام پرواز کنه(مرینت صبر کن... به خاطر جیسون هم که شده صبر کن...) جیسون!!!... ایستادم... آروم با دستای لرزونم زیپ کیفم رو باز کردم... خدا کنه حالش خوب باشه... من چرا انقدر بدون فکر عمل کردم؟؟؟