4 پرنس گریفندور / پارت1

خب از داستان از زبان امیلیا شروع میشه: من یه جادوگرم. دو سال هست که به دورمشترانگ میرم. اما تصمیم گرفتم سال سوم رو در هاگوارتز بگذرونم. اسم کاملم اِمیلیا آسترا ریدله. آسترا اسم مادر بزرگم بود.

الان سه شنبه 7 اوته که من به کوچه دیگون اومدم تا لوازمم رو بخرم. ردای هاگوارتز مشکی بود و برای منی که 2 سال ردای سرخ تیره دورمشترانگ رو پوشیدم جالب و تازه بود. وقتی همه وسایلم رو خریدم برگشتم به پاتیل درزدار . همین که درو باز کردم نفسم بند اومد. انگار پاتیل درزدار رفته بود رو هوا.

صدای تام ( صاحب اونجا) با صدای ترقه و جیغ و داد بقیه جادوگرا مخلوط شده بود که فریاد میزد: پاتر! بلک! لعنتیا! بسه دیگه. تو هوا یه دود رقیقی بود که بوش معلوم بود مال فشفشست. چشمام رو که تنگ کردم دیدم میون این جمعیت دو پسر که بشون میخورد 13 ساله باشن داشتند میخندن. یکیشون موهای خیلی به هم ریخته ای داشت.

تام که بالاخره اونا رو پیدا کرد به سمتشون رفت. اونا هم فرار کردن رفتن حیاط پشتی. فکر کنم میخواستن برن کوچه دیاگون. رفتم پیش تام و بش گفتم: اینا هم دانش آموزای هاگوارتزن؟ اونم گفت: آره با اینکه بامزن اما...وحشتناک دردسر سازن. من خندم گرفت اون گفت: نخند دختر من به یاد ندارم تو عمرم دانش آموزی دیده باشم که اینقدر درسر درست کنه

یهو یه صدای نخراشیده و بلندی گفت: آره والا! منم ترسیدم برگشتم دیدم یه مرد که قدش سه برابر افراد معمولیه پشت سرم ایستاده. چیز کمی ازیه غول نداشت. اون ادامه داد: من بدخبت باید نصف سال تحصیلی صرف بیرون کردن اونا از جنگل کنم. و بعد خنده ی بلندی کرد.

یهو دوباره در باز شد. دوباره صدای ترق تروق اومد. چند نفر جیغ کشیدن. من فکر کردم دوباره اون پسرا اومدن . اما....