پرنس اژدها و اژدهای جیبی(5)

اندرسن از اضطراب و ترس عرق کرده بود. کلاه روو سرش رو صاف کردم و بهش گفتم:《هی پسر بیخیال. جلو پت دیلنز بازی کردن اونقدرا هم وحشتناک نیست. گه میخواد چیکارت کنه؟》 شروع کرد به قدم زدن و با صدای وحشت زده گفت:《موضوع اصن این نیست استین. مشکل من خود بِتیه! من نمیتونم جلو اون زانو بزنم، نمیتونم انگشتر بکنم توو دستش، نمیتونم...》 _اوه اوه اوه اروم بابا! من فک کردم بتی ترس از صحنه داره. _من نمیتونم استین بیا و مردونگی کن جای من بازی کن. رو زانو هاش افتاد و با دستاش حالت التماس گرفت. _من جات بازی کنم؟ باشه، هر جور مایلی، ولی مطمئنم اوضاع بعدش خیلی بد میشه. _بد میشه؟

_خب شخصا دلم نمیخواد بتی فک کنه یه ترسواَم. ولی اگه تو همچین چیزی میخوای نشکلی نداره، لباسا رو در بیار من جات بازی میکنم. یه لحظه توو فکر فرو رفت‌. بتی از در پشتی اومد توو و گفت:《میگم...هیچ جوره نمیشه پف این لباسارو کم کرد؟》 انگشت شستم رو آوردم بالا:《نه بتی عالی شدی》 _ممنون. میرم دیالوگا رو مرور کنم. وقتی بتی رفت به اندی نگاه کردم. _تو که نمیخوای همچین دختری فک کنه اندرسن پارک یه ترسوعه. _باشه. بازی میکنم. ولی..... ای خداااا منو بکش. _چرا انقدر با کنار بتی بازی کردن مشکل داری. _تو چرا انقدر گیراییت ضعیف شده؟ بابا من همینجوریش توو این لباس نفسم گرفته، حالا تو فکر کن برم جلو بهش بگم، تو عشق ابدی و حقیقی منی ویانکا..... اندی هم رنگ گوجه فرنگی شد.

_عااااو پس مشکل اینه. خب مشکلی نداره جناب دوک، اگر ویانکا از عشق حقیقی ات با خبر نشود برای جفتتان آسان تر خواهد بود تا در کنار هم گام بردارید. _خفه شو!!.ولی...میگم.....لباسش بهش میومدا. خنده‌م گرفت:《بیا فعلا رو حفظ کردن دیالوگ هات تمرکز کنیم شاید بعدا فرصتش پیش اومد بهش بگی توو مهمونی پایان سال با همون لباس باهات همراه شه‌.》 معلم تئاترمون از در پشتی اومد توو:《آقای پارک نمایش شیش دیقه دیگه شروع میشه. باورم نمیشه داوطلب شدی نقش دوک رو بازی کنی اونم توو همچین نمایش رمانتیکی》 و از ذوق بشکن زد و رفت. جیوردو کله‌شو از جیبم دراورد:《هورا تئاتر!》 اندرسن آه کشید:《کاش جیکوب هم اینجا بود لااقل》

دستکش های عایق آتش رو برداشتم چپوندم توو بغلش و هلش دادم به سمت صحنه تئاتر. من دستیار کارگردان بودم. البته خودم نمیخواستم این پست رو داشته باشم اما اگه قبول نمیکردم اندی ام بازی نمیکرد. نمایش شروع شد. بتی یا لباس پفی آبی رنگش(که اندی علاقه‌ی غیر قابل پیش بینی ای بهش پیدا کرده بود) وارد صحنه شد. صدای عموش از بین تماشاچی ها اومد:《یوهوووو. اون برادر زاده‌ی خودمه》 بتی دستاش میلرزید اما توو پنهان کردن ترسش ماهر بود. با حرکات اغراق آمیزی شروع به گفتن دیالوگ ها کرد:《اوه ای گرمای آتش. روزی که مادرم از عشق تو برایم گفت من کودکی بیش نبودم. او حلقه‌اش را به تو هدیه داد تا تو را خشنود سازد. ای کاش مردی این حلقه را برایم از دل تو بیرون میآورد》

اندرسن رفت توو صحنه. شروع کرد:《آسوده خاطر باش بانوی من》 تقریبا نیمی از مدرسه(و البته عموی بتی) زدند زیر خنده. همین اتفاق باعث شد اندی دست و پاش رو گم کنه. با صدای آروم گفتم:《ادامه بده، ...من دوک این سرزمینم. دوک آتش》 _من..من دوک این سرزمینم، دوک آتش. نمایش نسبتا خوب پیش رفت. البته اگه حرکات وحشتناک بتی و مِن و مِن های اندی رو حساب نکنیم. وقتی صحنه‌ی بیرون کشیدن حلقه از آتش اجرا شد عموی بتی به خاطر وجود دستکش‌های دستسازش و البته برادر زاده‌ی عزیزش قاه قاه خندید. هیچ کدوم از ما ۳ تا واقعا اهمیتی برای نمایش قاعل نمیشدیم این نمایش بیشتر برا این بود که دستکش رو امتحان کنیم، که خب خوب کار میکرد. نمایش تموم شد و اندی بدو بدو اومر پشت صحنه، اما بتانی..... عین چوب خشک اروم قدم برداشتنش رو میزارم به حساب ترس از صحنه‌ش.

اندی یقه لباسش رو باز کرد:《هوفففف پسر! حاظرم جیکوب آتیشم بزنه اما باز نرم رو صحنه.》 بتانی روی سطلی خم شده بود و سعی میکرد بالا بیاره. گفت:《دیگه..... هیچوقت...عقققق .... اینکارو انجام نمیدم》 معلم تئاترمون اومد داخل و کاملا پیدا بود که داره نهایت تلاشش رو میکنه تا اجرای فاجعه بار بتانی رو به رُخش نکشه:《خانم دیلنز! شما....امم...خیلی خوب بازی کردین، اما داشتم فک میکردم شاید بهتر باشه دفعه بعد توو تیم پشت صحنه کار کنین》

_مطمئن باشین خانم....عقققق....ببخشید، مطمئن باشین دیگ هیچوقت اینطرف ها.....پیدام نمیشه. _ولی شما آقای پارک، خوشحال میشم دفعه بعد هم باهامون همکاری کنین. و با خوشحالی خارج شد. من، بتی و اندی هم زمان کف دستامون رو کوبیدیم به پیشونیمون.

امیدوارم نهایت لذت رو برده باشین. همونطور که در توضیحات تست گفتم یه ندت نیستم و فعلا این اخرین پارتیه که مینویسم. ان‌شاءلله که بتونم برگردم و در خدمتتون باشم بازم😘

ممنون که خوندینش🙏💙

خداحافظ. فعلا👋 یادم رفت بگم😐 (پایان پارت ۵)