رمان‌رویای‌حقیقی(part_12)

سالی که گذشت خیلی خوب بود پیش مامان زندگی میکرد و گاهی اوقات به البرت وجسیکا سر میزدم مامان خیلییی مهربون بود●●● باورم نمیشه عررررر دریکو به من درخواست دوستیییییی داددد یا حضرت پشم دهنمو بستم که با جای خالیه دریکو مواجه شدم واااا چشمم به در تیمه باز بود این الان فرار کردد؟😐 پوکر تر از این نمیشدم حرفش توی گوشم پیچیید:بنظرم یه مدت باهم باشین شاید همین علاقه کوچک تبدیل به عشق شدکل روز به فکر این بودم که جوابش رو چی بدم و نتیجه گرفتم ناز‌کنم و بگم نه بعدش بگم اره(بچه خود درگیره😂) دو هفته از دریکو خبری نبود خیلی نگران شده بودم غذا نمیخوردم درست نمیخوابیدم اوضاعم خیلی داغون بود به خودم اومدم دیدم که چرا من نگرانم؟چرا‌پانسی براش مهم نیس؟چرا باید ارامش داشته باشم وفتی پیششم؟چرا خوشحال شدم وقتی فهمیدم اون ادمی نیست که نشون میده؟کلی چرا تو ذهنم بود ولی چرا همه شون به دریکو مربوط بود؟

یهو صدای خنده ای به گوشم رسید دریکو بود؟هول شده تقریبا به دوی که با صحنه ی مقابلم قلبم وایساد دریکو و پانسی باهم میخندیدن و دست هم رو گرفته بودن اشکام با هم مسابقه میدادن و پایین میومدن کتابم از دستم افتاد برشداشتم و سریع برگشتم توی کلاس هیچی از درس متوجه نشدم کل حواسم پیش دریکو و پانسی بود که خندان کنار هم نشسته بودن کلاس تموم شد خواستم بیرون برم که هری جلوی راهم ر گرفت و گفت:معلوم هست تو چته؟جودی به خودت بیا کل کلاس حواست کجا بود هان؟ خواستم بهش بگم ولم کنه که دوباره بادیدن دریکو که سر پانسی روی شونش بود نطقم پرید نفهمیدم چی شد ولی یهو سرم گیج رفت و نزدیک بود بیوفتم

که دیوار و گرفتم دریکو انگار حواسش به من بوده چون سریع به طرفم اومد زیر بغلم و گرفت و روبه هری گفت:چی‌بهش گفتی که اینجوری شد هری انگار حرف دریکو رو نشنیده بود وگرنه جوابش رو میداد کم کم صحنه ی روبروم تار شد و سیاهی مطلق●●●چشمام رو با سختی باز کردم که فهمیدم داخل درمانگاهم دریکو کنارم بود و هری اوطرف تر با خانم پامفری حرف میزد دستم رو کشیدم که چون دریکو دستم رو گرفته بود متوجه بهوش اومدنم شد و با نگرانی و بقض مردونه 🥺گفت:جودی عزیزم خوبی؟ خوبم زیر لبی گفتم

هقققققققق🤝🏻

ببخشید پارت هم دیر شد هم کوتاهه🥲💔واقعا معذرت میخوامم

هم هیچ ایده ای نداشتم هم حسش نبود هم وقتش نداشتم😐🤦🏻‍♀️