رومئو وژولیت؛

اگر بتوان حقیقت امیدبخش خواب را باور کرد رؤیاهای من از مژده های مسرت بخشی خبر میدهند. [رومئو]

تاریکی شب پوششی است که مرا از چشمان آنها پنهان میدارد و اگر تو مرا دوست نداشته باشی بگذار مرا این جا بیابند. شایسته تر است که زندگی من با تنفر آنها پایان یابد تا این که بدون عشق تو طولانی شود.

ژولیت: چه کسی تو را به اینجا رهبری کرد؟ رومئو: عشق بود که مرا وادار کرد راه را پیدا کنم او به من پند خود را داد و من چشمان خویش را به او دادم. من ناخدا نیستم ولی اگر تو در آن سرزمین پهناوری بودی که دورترین دریا ساحل آن راشست وشو میدهد، به خود جرأت میدادم که برای چنین متاعی آن سفر را آغاز کنم.

تو میدانی شب نقاب خود را بر چهره ی من افکنده است والا گونه ی شرمسار مرا از آنچه تو از دهان من امشب شنیدی میدیدی ولی دیگر تعریف به کنار آیا تو مرا دوست داری؟ میدانم که خواهی گفت «آری» و من هم حرف تو را باور میکنم ولی اگر سوگند یاد کنی، شاید روزی بی وفایی خود را آشکار سازی میگویند پیمان شکنی ،عشاق خدای خدایان را به خنده وا می دارد. ای رومئوی مهربان اگر تو مرا دوست داری با وفا و صفا آن را ابراز کن یا اگر تصور می کنی مرا بیش از حد به آسانی به دست آورده ای بگو تا به تو ترش رویی و تندخویی کنم و جواب نفی بدهم تا این که در طلب عشق من تلاش کنی والا به هیچ قیمتی حاضر نیستم که حق این بود که من خود را بیشتر بیگانه نشان میدادم ولی تو از حقیقت عشق من بدون این که از حضور تو خبر داشته باشم آگاه شدی پس مرا ببخش و این گونه سهولت تسلیم مرا که مسبب کشف آن این شب تاریک بوده است به سطحی بودن عشق نسبت مده.

ای دلارام به آن ماه خجسته که نوک تمام این درختان میوه را نقره فام کرده سوگند میخورم... ژولیتدتو به ماه که ناپایدار است و هر بار در محور مدور خود تغییر شکل می دهد سوگند مخور چون عشق تو هم ممکن است خود را همان طور ناپایدار نشان دهد.پس به چه چیز سوگند یاد کنم؟

ژولیت: اصلاً سوگند یاد مکن یا اگر مایلی سوگند یاد کنی به وجود شریف خودت که چون بت مورد پرستش من است قسم بخور و من آن را باور خواهم کرد. به عشق نازنین قلب من.