Lost destiny 5

با عصبانیت دندونام رو روی هم فشار دادم ، دستام رو جوری مشت کردم که احساس می‌کنم ، هر لحظه امکان داره ، ناخونام پوست دستم رو بشکافن و به استخونام برسن . از جام بلند شدم و به طرف جیسون که از جاش بلند شده بود ، رفتم ، لباساش پوشیده از خاکستر بودن و روی گونه ی چپش هم اثراتی از خاکستر رو میتونستی ببینی ، حداقل فکر کنم ظاهر خودم هم دست کمی از ظاهر جیسون نداره ، اما الان این چیزا اصلا برام مهم نیست و فکر می کنم کنترل احساساتم از کنترل یه هواپیما سخت تره . نفس های صدا داری میکشیدم و هر لحظه به جیسون نزدیک تر میشدم ، در حالی که یکم باهاش فاصله داشتم ، دستم رو آوردم بالا و خواستم یه مشت تو صورتش بزنم که یه دفعه متوقف شدم چون یه صدای آشنا رو از پشت سرم شنیدم ، درحالی که ضربان قلبم رفته بود بالا و اصلا نفهمیدم چجوری برگشتم ، وقتی برگشتم دیدم دو نفر با لباس های تمام مشکی که صورت هاشون رو با کلاه لباساشون پوشونده بودن ، جلو روم وایسادن و یه سنگ سبز زمردی رنگ هم بالای دست راست یکیشون معلقه ، یه دفعه سنگه برق زد و صدای مادرم رو دوباره شنیدم که میگفت : دارید چیکار میکنین ؟ ولم کنین . سنگه دیگه برق نزد و فقط معلق موند . با  ناباوری سرم رو آوردم بالا و گفتم : شما ها کی هستین ؟ نمیدونم کدوم یکیشون با یه صدای کلفت ساختگی گفت : اگه مادرت و بهترین دوستت رو زنده میخوای باید باهامون همکاری کنی . بعد به جیسون و جاستین و هارپر اشاره کرد و گفت : جادوگرا هم به دلیل وجود قانون‌های جهان های هفت گانه حق دخالت در مسائل بین ما و این دختره رو ندارن . هارپر دو تا کلت توی دستش رو آورد بالا و به طرف دو نفر سیاه پوش نشونه گرفتشون و گفت : محض اطلاعت این مسائل به ما هم مربوط میشن چون این دختره هم یه جادوگره ، یکی از ماست . سیاه پوشا که انگار شکه شده بودن ، سعی کردن تعجبشون رو مخفی کنن که همون موقع یه دفعه جاستین و جیسون با عصبانیت همزمان به طرف اون دو نفر حمله ور شدن .

چند قدم باهاشون فاصله نداشتن که یه دفعه انگار یه چیز نامرئی و وَرای دید من متوقفشون کرد ، همون موقع چند تا زنجیر که به دست ها ، پاهاشون حتی گردنشون بسته شده بود ، از ناکجا آباد ظاهر شدن و سرخ شدن ، مثل اینکه میخواستن به خاطر قانون شکنی یا یه چیزی تو این مایه ها مجازاتشون کنن ، ادامه ی زنجیر ها شکل گرفتن و رفتن به طرف آسمون شب ، انقدر بالا رفتن که دیگه ته زنجیر ها رو نمیتونستی ببینی . یکی از شنل پوش ها پوزخند زد و با یه لحن منزجر کننده گفت : مثل اینکه یادتون رفته ، اینجا محدودیت هایی دارید ، زمین بازی دست ماست ، جادوگرا . بعد به من اشاره کرد و گفت : الان ، یا طرف اینا میمونی ، یا مادرت و دوستت ، هر دوتاشون با همدیگه میمرن و آگهی ترحیم رو برات می‌فرستیم . کنترل بدنم دست خودم نبود ، به طرف اون دوتا مشکی پوش رفتم که جیسون و جاستین سعی کردن از دست زنجیر های آهنی گداخته دور دست و پاشون خلاص بشن که داغ تر شدن . به صورت های جیسون و جاستین نگاه کردم ، مثل اینکه داشتن واقعا از اعماق وجودشون زجر می‌کشیدن اما به طرز عجیبی آروم بودن و درد رو تو خودشون می‌ریختن . یه نفس عمیق کشیدم و گفتم : متاسفم اما نجات دادن معدود آدمایی که هنوز تو زندگی ام موندن ، برام مهم تره . یه قدم دیگه به شنل پوش ها نزدیک تر شدم ، که جاستین بریده برید و با صدایی ضعیف گفت : اگه بری ، هیچ .... راه برگشتی ...... برات نمیمونه . اشکام بدون این که بهم امون بودن که حرف بزنم ، دوباره روی گونه هام جاری شدن ، لبخند زدم و با بغض گفتم : همونجوری که خودت گفتی من خیلی وقته که آب از سرم گذشته . یه دفعه از توی خاکستر های خونه ام یه دود خیلی غلیظ و عجیب غریب ، شروع کرد به بالا اومدن ، داشتم با تعجب نگاه میکردم که همون موقع یه نفر سومی که اون هم کاملا سیاه پوشیده بود از دود اومد بیرون و با جدیت خاصی گفت : رئیس گفت ، دختره رو دیگه لازم نداریم ، دستور عقب نشینی صادر شده .

تازه وارد مشکی پوش با چشم هایی عسلی ای که خیلی برام‌ آشنا بودن بهم نگاه کرد و گفت : فعلا دوستت و مادرت پیش ما می‌مونن ، فکرش هم نکن با کمک جادوگر ها بتونی علیه ما کاری کنی . بعد سنگ زمردی رنگی که بالای دست یکی از اون مشکی پوش ها معلق بود ، افتاد توی دستش و مشکی پوشه سنگ رو خورد کرد و گفت : فرشته میکائیل رو شکر که همچین نفرینی روتون گذاشته . احساس کردم مخاطب این حرفش بیشتر جاستین و جیسونن تا من . بعد هم خورده های سنگ رو روی زمین ریخت و تهدید وار بهمون نگاه کرد . بعد هر دونفر جلویی عقب عقب رفتن و هر سه تاشون توی دود ناپدید شدن ، بعد از چند ثانیه ، دود هم از بین رفت . دیگه تحمل ندارم ، اصلا از کل این دنیای لعنتی حالم بهم میخوره ، کدوم احمقی از این زندگی لذت میبره که بخواد به زندگی ادامه بده . افتادم رو زمین و به جیسون و جاستین که هنوز توسط شخصی ناشناس داشتن شکنجه میشدن نگاه کردم ، با اینکه دل خوشی ازشون ندارم اما دیگه اون قدر ها هم آدم بدجنسی نیستم که بخوام اینجوری زجر بکشن . از جام‌ بلند شدم و به طرفشون رفتم که جیسون با سردی و عصبانیت گفت : حتی فکرش هم نکن نزدیک این زنجیر ها بشی . همون موقع هارپر اومد طرفشون و روی هوا با انگشت های وسط و اشاره دست راستش ، توی هوا چند تا چیز کشید و یه دفعه یه پاکت از همون جایی که داشت روی هوا چیز میز می‌کشید افتاد روی زمین ، با هول و ولا سریع برداشتش و بازش کرد و کجش کرد تا اینکه یه چیزی که مثل پودر بود ، ریخت توی دستش . پودره نارنجی رنگ بود . همون موقع جاستین با عصبانیت گفت : داری چیکار میکنی بریزش روی این زنجیر های لعنتی دیگه . هارپر که انگار استرس گرفته بود گفت : وایسا یه دیقه .

بعد پودر تو دستش رو اول روی گردن جیسون ریخت ، زنجیر دور گردن جیسون اول سرد شد و بعد از گردن جیسون کنده شدن و به طرف آسمون کشیده شدن ‌. بقیه ی زنجیرهاشون هم اینجوری باز شدن اما هنوز جاشون روی دست‌ها ، پا ها و گردنشون مونده بود . یکم فقط خیلی کم احساس عذاب وجدان کردم . با سر در گمی بهشون نگاه کردم و گفتم : از الان به بعد قراره چیکار کنیم یا اصلا چیکار میتونیم بکنیم ؟ این زنجیر ها دیگه چی بودن ؟ اون دو نفر چی ؟ حال الیزابت و مادرم خوبه ، اصلا هنوز زنده هستن ؟ سرم داره سوت می‌کشه ، میشه همین الان بمیرم از دست همتون راحت بشم ؟؟ . جیسون با سردی بهم نگاه کرد و گفت : با این وضعیت یه جا بیشتر نمیتونیم بریم . بعد در حالی که دور مچ دست راستش رو داشت می‌مالید ، خم شد و بعد با دست راستش و انگشت های وسط و اشاره اش روی زمین چند تا عدد کشید و بعد بلند شد و به من نگاه کرد و گفت : نمیخواستم ازش استفاده کنم اما انگار چاره ی دیگه ای نداریم ، در ضمن برای بار اول شاید حالت بد بشه و چیزهایی رو ببینی که برات ناخوشایندن . همون موقع احساس کردم زلزله اومده یا شاید هم من داشتم میلرزیدم ، یه دفعه همه جا تاریک شد ، انگار توی خلع معلق بودم . همون موقع مزخرف ترین و عذاب آور ترین خاطرات بچگی ام اومدن جلو چشمام . درست مثل یه فیلم کوتاه از جلو چشمم گذشتن . اولین جشن دوران دبستانم که همه پدر هاشون بودن اما پدرم پیشم نبود و مامان هم خب ، اون موقع سرش شلوغ بود و ترجیح داد که تو جشن مسخره شرکت نکنه ، رسما توی جشنی که با حضور والدین بود ، تنهای تنها بودم . بعدش اذیت شدنم و مسخره شدنم توسط چند تا از بچه های مدرسه البته بعدا با کمک الیزابت و چند نفر دیگه حسابشون رو گذاشتم کف دستشون ، اون پیرزنه که تو هالووین من و الیزابت رو ترسوند . چند تا خاطره مزخرف دیگه و دزدیده شدن الیزابت و سوختن خونه ام و نبودن مادرم توی این شرایط کنارم .

یه نفس عمیق کشیدم که یه دفعه توی یه جای جدید چشم هام رو باز کردم . از چند دقیقه قبل هیچی یادم نمیومد فقط یه احساس درده مزخرف توی اعماق وجودم حس میکردم ، به صورتم دست کشیدم که دیدم انگار گریه کردم اما بعد از اینکه جیسون بهم هشدار داد رو یادم نمیاد . اشکام رو پاک کردم و به دور و اطرافم نگاه کردم که دیدم هارپر و جاستین و جیسون کنارم هستن و یه جورایی حال اونا هم زیاد خوب نبود ، در اصل اگه بگم خوب نبود خیلی لطف کردم ، داغون بودن . به دور و اطرافم نگاه کردم که دیدم توی یه شهربازی تعطیل هستیم . همون موقع جیسون به بزرگترین چرخ و فلک شهربازی اشاره کرد . مطمئنا همه یه دور چه از نزدیک چه دور ، بهش نگاه کردن منظورم یکی از باحال ترین جاهای لندنه ؛ چشم لندن .

لبخند نیمه جونی زد و گفت : قراره بریم نزدیک اون تا بتونیم وارد لِجِندِریوم بشیم . بعد هم راه افتاد به طرفش ، چند قدم بیشتر با بدنه ی غول آسای چرخ و فلک فاصله نداشتیم که جیسون دوباره با انگشت های وسط و اشاره دست راستش چندتا عدد رو روی میله فلزی و سرد چرخ و فلک کشید ، دیگه این کار عجیب غریب برام عادی شده . همون موقع یه دفعه دور و اطرافم کلا تغییر کرد و یه دفعه احساس کردم دارم از آسمون میفتم پایین . عجیب ترش اینه که صبحه و آفتاب خیلی تیزه و چشم هام رو حتی نمیتونم باز کنم . این داستان ادامه دارد ........ .