Lost destiny 3

درود 🙋🙋🙋🙋🙋

پوزخند زنان نگاهش کردم و گفتم 😏 : آره ، آره ، پدرم هم حتما یکی از اون خون آشام های خون خواره که تا وقتی تمام خون داخل رگ هات رو بیرون نکشه ولت نمیکنه . جیسون با جدیت نگاهم کرد و گفت  : هیچ خاطره ای از پدرت توی ذهنت نیست ، هیچی ، حتی یه دونه ، این اتفاق ، عجیب ترین چیز در مورد توئه ، میا واگنر . چشم غره بهش رفتم که یه دفعه از دیوار فاصله گرفت و به طرف در رفت و گفت : دنبالم بیا ، چون مطمئنا باید گشنه باشی . دنبالش رفتم و از اتاق خارج شدیم . وارد هال یه خونه ی نسبتا مرتب شدیم اما روی میز و کل مبل ها یه سری تفنگ و گلوله و مهمات های جنگی بود ، با تعجب داشتم نگاهشون میکردم که یه پسر با موهایی به سیاهی تاریکی شب و چشم هایی به رنگ خون و نگاهی نافذ و سرد در حالی که یه اسلحه ی گنده داشت از در ورودی خونه وارد شد و یه نیم نگاهی به من کرد و گفت : این اینجا چیکار میکنه ؟ مگه قرار نبود بکشیمش ؟ با تعجب و یکم ترسی که توی بدنم رخنه کرده بود ، چند قدم از جیسون دور شدم و یکم به دقت به دور و اطرافم نگاه کردم که محض احتیاط اگه بهم حمله کردن ، یه چیزی دمِ دستم باشه که حداقل از خودم محافظت کنم . داشتم همینجوری عقب عقب میرفتم که به یه نفر از پشت خوردم ، برگشتم که با همون دختره دوباره رو به رو شدم ، با سردی نگاهم کرد و بعد به اون پسر چشم قرمزه که لباس های مشکی نیمه نظامی و جنگی پوشیده بود ، نگاه کرد و گفت : جاستین ، ما قاتل نیستیم فقط جادوگریم ، فقط جادوگر . پسر چشم قرمزه پوزخند زد و اسلحه اش رو ایستاده به مبل تکیه داد و گفت : فقط داشتم شوخی میکردم . زیر زیرکی یه نگاه به هر سه تاشون انداختم و تو دلم گفتم : عجیب نیست که احساس میکنم اینجا امنیت جانی ندارم . پسر چشم قرمزه که انگار اسمش جاستین بود ،  رو مبل نشست . دختری هم که پشتم بود ، یه کلت از پشتش در آورد و در حالی که داشت خشابش رو در می‌آورد و عوض میکرد ، روی مبل با یکم فاصله کنار جاستین نشست .

همون موقع جیسون به طرفم اومد . باز عقب عقب رفتم که با یه لحن دوستانه گفت : ما واقعا قصد نداریم بکشیمت . با عصبانیت نگاهش کردم و با دستم به تفنگ جاستین اشاره کردم و گفتم : کم مونده یه گلوله با اون بزنین توی سرم و ازم کله پاچه درست کنین و بعد بالای سر جنازه ام بگین ، ما قصد نداشتیم بکشیمت ولی یه دفعه مردی دیگه ، چه میشه کرد ‌. جاستین که به زور داشت جلو خنده اش رو می‌گرفت گفت : اولا به تفنگم توهین نکن ، این PSG1 یکی از پر اهمیت ترین بخش های زندگی منه ( اسم تفنگ تک تیره خیلی شبیه مخفف اسم تیم پاریس سنت ژرمنه ، هیییییی مسی هم رفت پی اس جی ، تصور کردن مسی توی لباس پی اس جی چیزی فرای انتظاراتم از زندگی بود 🤕🤕 ) ، دوما ما که همینجوری سرمون نمیندازیم پایین آدم بکشیم ، ته تهش شیاطین و یه سری گرگینه و خون‌آشام افسار گسیخته رو سلاخی کنیم ، همین . بهش چشم غره رفتم که یه دفعه یاد مامانم افتادم ، سریع به طرف جیسون برگشتم و گفتم : اگه برات زحمتی نیست ، اون کیف بدبخت منو بهم برگردون . جیسون در حالی که زیر لب داشت غر میزد به طرف آشپزخونه رفت و از روی اوپن ، کیف کوچیکم رو برداشت و به طرفم پرتابش کرد ، در حالی که داشتم تو هوا می‌گرفتمش زیر لب گفتم : میمردی مثل آدمی زاد میدادیش ؟ بی توجه بهم به طرف یخچال رفت . سریع موبایلم رو از توی کیف دستی کرم رنگم در آوردم و با انبوه بسیاری تماس بی پاسخ از طرف مامانم مواجه شدم که یه دفعه همون موقع دوباره موبایلم زنگ خورد . با دیدن اسم مامانم سریع جواب دادم ‌که صدای نگران مامانم رو شنیدم : الو ، میا خوبی ؟ کجایی ؟ انقدر نگرانتم که الان توی اداره ی پلیس منتظرتم الو میا ، صدام رو میشنوی ؟. در حالی که بعد از این همه مدت با شنیدن صدای مامانم لبخند به لبم برگشته بود و اشک تو چشمام جمع شده بود ، تنها چیزی که تونستم بگم این بود : مامان ، دلم برات تنگ شده . صدای شکستن بغض مامانم رو شنیدم که در جواب حرفم گفت : منم دلم برات تنگ شده ، عزیزدلم کجایی ؟

لبخندم محو شد و گفتم : چند دقیقه دیگه میرسم خونه ، تو هم سریع بیا . مامانم با آرامش خاصی گفت : دارم میام ، فدات شم ، پس خونه میبینمت . بی معطلی گفتم : پس فعلا . بعد از اینکه تماس قطع شد ، با جدیت به جیسون نگاه کردم و گفتم : همین الان میریم جایی که من میگم . جیسون در حالی که یه سیب سبز رو داشت گاز میزد ، شونه هاش رو با بی حوصلگی انداخت بالا و بعد از چند ثانیه به جاستین و اون یکی دختره که اسمش هارپر بود ، نگاه کرد و گفت : وسایل رو جمع کنید ، جوری که انگار هیچ کس واقعا اینجا نبوده . جیسون و هارپر بی معطلی از جاشون بلند شدن و مشغول پاک کردن ردشون شدن . با خستگی روی مبل نشستم و در حالی که سرم در احاطه ی دستام بود با خودم زمزمه کردم : خدا کنه ، زودتر از این خواب پاشم ، این کابوس جدی جدی داره واقعی میشه . سرم رو آوردم بالا که همون موقع جیسون یه فنجون چایی رو گذاشت رو به روم ، روی عسلی و گفت : فعلا فقط همین رو داریم . با بی‌میلی فنجون که بخار داشت ازش بلند میشد و برداشتم و جرعه جرعه چای بابونه ی داخلش رو سر کشیدم . بعد از چند دقیقه که جاستین ، جیسون و هارپر آماده شده بودن ، از خونه رفتیم بیرون .

به ساعت موبایلم نگاه کردم ، که ساعت نه و پنجاه و سه دقیقه بود ( شبه ) . از خونه که زدیم بیرون فهمیدم درست وسط خیابون پورتوبلو هستیم  ، خیابون نسبتا شلوغ بود ، یکم به مغازه های اطراف نگاه کردم ، اولین بارم نیست که اینجام چند ماه پیش با مامان اومدیم اینجا ، از شیر مرغ تا جون آدمیزاد رو اینجا به راحتی میتونی پیدا کنی ، حواسم به دور و اطراف بود که  که همون موقع با جیسون چشم تو چشم شدم و با عصبانیت گفتم : خیر سرتون میگین سه تا جادوگرین ، پس یه جنبل جادویی چیزی اجرا کنین که درست رو به روی خونه ام در بیاییم ، دیگه . جیسون با بی حوصلگی نگاهم کرد و گفت : هری پاتر زیاد میبینی ؟ ما حتی شنل هم نمیپوشیم ، البته قبلا سران جادوگرا می‌پوشیدند حتی مرلین اما نه الان ، ما تو قرن ۲۱ زندگی میکنیم . جاستین که دوتا کوله ی مشکی رو دوشش بودن که به احتمال خیلی زیاد یکیشون تفنگ عزیز تر از جونش بود ، هم پوزخند زد و در تایید حرف جیسون گفت : من موندم این انسانا چجوری دروغ های اون زنه رولینگ رو درباره جادوگر ها باور میکنن ، ما هاگوارتز نداریم ، پسر منتخب و یه دشمن بدون دماغ هم نداریم دشمنامون همه دماغ دارن اون هم از نوع خوش فرمش که فقط به درد خورد کردن میخوره ، در کل ما خیلی بهتریم . ( همین الان یکی از شاهکار های جهان و یکی از برجسته ترین نویسنده های دنیا رو زیر سوال بردم ، به خودم افتخار میکنم 😂😂✌ ) هارپر در حالی که موهای نقره ایش رو داشت دور دستش تاب میداد و دو تا کوله ی مشکی دیگه هم رو دوشش بود با هیجان گفت : میگم چطوره به مرلین بگیم به جای آکادمی خودمون ، یه چیزی شبیه هاگوارتز بسازه ، تو دلم موند سوار قطار نه و سه چهارم بشم . در حالی که داشتم با تعجب نگاهشون میکردم تو دلم گفتم : مطمئنم هر لحظه یه آدم دیونه میپره جلوم و میگه همه ی اینا دوربین مخفیه ، اون موقع است که به جرم مزاحمت و آدم‌ ربایی ، ازشون شکایت میکنم . داشتم به این که چند سال قراره آب خنک بخورن فکر میکردم که احساس کردم یه نفر شونه راستم رو گرفت ، سرم رو آوردم بالا که جیسون گفت : داری به چی فکر میکنی که اینجور لبخند شیطانی ای زدی ؟ خودم رو عقب کشیدم و با اخم گفتم : شما ها واقعا یه ماشین پرنده یا ته تهش یه موتور پرنده ندارین ؟ من به قالیچه هم راضی ام .

همون موقع در حالی که جیسون به طرف هارپر برگشته بود و منو کلا نادیده گرفته بود گفت : هارپر با مترو زودتر می‌رسیم یا تاکسی ؟ در حالی که داشت مغزم سوت می‌کشید با عصبانیت ازشون دور شدم و با صدای نسبتا بلندی که بتونن بشنون گفتم : خدایا منو با چه احمقایی فرستادی سیزده بدر ( کنایه است ) ، این بدبختا حتی ماشین هم ندارن ، ای خدااااا . همون موقع هارپر اومد جلوم ایستاد و گفت : صدات رو بیار پایین ، توجه همه بهمون جلب شد ، اگه بینشون خون‌آشام ، گرگینه یا حتی یه الف باشه ، امکان داره هویتمون لو بره و کلی دردسر درست بشه . با عصبانیتی که هر لحظه بیشتر می‌شد به چشم هاش خیره شدم و گفتم : اگه قرار باشه خون‌آشام ها و گرگینه و الف ها هم مثل شما سه تا بدبخت ، بیچاره باشن ، ترجیح میدم اصلا نادیدتون بگیرم و به زندگی انسان وار و مسخره خودم برگردم . همون موقع جاستین به طرف یه فیستا مشکی که کنار خیابون بین دو تا مرسدس بنز سفید و مشکی پارک شده بود ( خدایا از این ماشینا قسمت همه ی بنده هات بکن ، آمین رو غرا بگین که همین الان یه مرسدس بنز میاد تو پارکینگ خونه هاتون 😂😂 ) ، رفت و روی در سمت راننده با انگشت های وسط و اشاره اش چند تا عدد کشید و بعد یه جرقه کوچیک به رنگ آبی ، سفید از دستش خارج شد و به ماشین خورد و بعد جاستین در ماشین رو باز کرد و بهم نگاه کرد و گفت : ماشین میخواستی دیگه ، نه ؟ با چشم های از حدقه بیرون زده ام بهش زل زدم و گفتم : الان دیگه مجرم هم هستیم ، رسما آینده ام به باد فنا رفت . جاستین که لبخند پت و پهنی رو لبش بود گفت : از همون موقعی که تصمیم گرفتی باهامون همکاری کنی ، سند بدبختی خودتو امضا کردی .

خب پارت اضافه 😐🙃

حقیقتا فکر میکردم ، این پارت رو شیش تا سوال گذاشتم اما الان میبینم که نه ده تاست ، از روی عادت موقع انتخاب کردن ده رو زدم 🤦

شما به بزرگی خودتون ببخشین ، بعد از یه مدت طولانی نبودن ، این مشکلات پیش میاد دیگه 😂✌

سوال بعدی آخرین بخش این پارت هست ، امیدوارم تا اینجا لذت برده باشین 🙃✌

بعد به طرف جیسون برگشتم و گفت : من پشت ماشین میشینم . جیسون که انگار مهم ترین و بدترین خبر زندگی ایش رو شنیده باشه ابروهاش رو انداخت بالا و گفت : نچ نچ ، تو خواب ببینی تا زمانی که من زنده ام بزارم تو ، پشت فرمون بشینی . مادر من از نگرانی داره پر پر میشه اون وقت این دوتا ..... . یه نفس عمیق کشیدم و نسبتا فریاد زدم : هر دوتاتون خفه شین برین پشت بشینین . دو تاشون اول جا خوردن بعد به طرف جاستین رفتم که فکر کنم از ترسش یکم رفت عقب ، سوار ماشین شدم ، هارپر هم اومد در بغل رو باز کرد و کنارم نشست و کوله ها رو گذاشت زیر پاش . جیسون و جاستین هم از روی ناچاری عقب نشستن . دکمه روشن شدن ماشین رو زدم و شروع کردم به روندن ماشین . همون موقع صدای جاستین رو شنیدم که گفت : از کی تا حالا این خانم کوچولو بهمون دستور میده ؟ جیسون خیر سرت فرماندمونی ، به خودت بیا مرددد . جیسون که انگار اصلا براش مهم نیست ساکت بود ، آینه رو جوری که دقیقا با جاستین چشم تو چشم بشم یکم جا به جاش کردم و بعد در حالی که یه چشم به خیابون بود و یه چشم به جاستین بود گفتم : اگه قراره بدبخت بشم ، ترجیح میدم عین آدم بدا و خلافکارا بدبخت بشم ، تا یه دختر پخمه و ساده لوح . هارپر با تحسین یه نیم نگاهی بهم انداخت و گفت : نه داره ، تازه ازت خوشم میاد . همون به یه چراغ قرمز رسیدیم از قصد به بدترین شکل ممکن ترمز کردم جوری که چند نفر از پشت بوق زدن و چیزایی که نباید میگفتن رو بهم گفتن ، اما قسمت خوب و جالب ماجرا اینجاست که جوری ترمز کردم که مطمئنا جاستین و جیسون و هارپر چند متر پرت شدن جلو . جاستین در حالی که داشت آخ و اوخ می‌کرد گفت : نکنه این ماشین گرون رو با گاری اشتباه گرفتی . در حالی که لبخندی از سوی رضایت زده بودم ، به هارپر نگاه کردم و گفتم : در هر صورت الان من یکی از شمام چه خوشتون بیاد چه نیاد . چراغ سبز شد و پام رو رو گاز گزاشتم و تو دلم گفتم : حداقل توی این رویا یا کابوس یا حالا هر چی که هست ، میخوام جوری رفتار کنم که پشیمون نشم .