شاهزاده فراری۲:خون بیگناهان۲۰(پایانی)

پوزخند زدم و گفتم : فکر نمیکنین یکم دیر متوجه شدین ؟ اِرین و لین با عصبانیت نگاهم کردن ، شمشیر جدیدم رو که متعلق به همین افراد بود رو از غلافش بیرون کشیدم و توی یه حرکت سریع ، خنجر کوچیکی که همیشه حملش میکنم رو به طرف مارگارت پرتاب کردم ، مارگارت هم ثانیه ی آخر برگشت و بعد با دست های با طناب بسته شده اش ، خنجر رو گرفت . خنجر رو چرخوند و طناب ها رو پاره کرد و دستاش رو آزاد کرد . پشتم به پشت مارگارت بود که بقیه هم با عصبانیت محاصرمون کرده بودن ؛ ولی مارتین و سباستین خیلی خونسرد ‌و عادی بودن . مارگارت یه نگاه کلی به خنجر تو دستش انداخت و گفت : چیز بهتری نداری بهم بدی ؟ پوزخند زدم و در حالی که آماده حمله میشدم با صدای نسبتا آرومی گفتم : کلا تو و شاهدختت از بیخ و بن دیوونه این ، بعد از اینکه یه جای خالی برات درست کردم ، بدون اینکه برگردی ، فرار میکنی ، فهمیدی ؟ مارگارت خواست اعتراض کنه که با عصبانیت گفتم : یه جنازه ، بهتر از دو تا جنازه ست . بعد به طرف اِرین حمله کردم ، از اونجایی که نزدیک رو اصلا نمیتونه ببینه ، اما تونست اولین ضربه شمشیرم رو دفاع کنه ، اما وقتی با پام لگد به پای راستش زدم ، تعادلش رو از دست داد و افتاد روی زمین . شمشیرش رو سریع برداشتم و همون موقع مارتین و لین بهم حمله کردن ، مارتین با سردی بهم نگاه کرد و خطاب به سباستین گفت : اِرین و خودت برین به بقیه اطلاع بدین ، بعدش هم با کمان هاتون یه موقعیت خوب برای کشتن این خائن پیدا کنین .

در حالی که دو تا شمشیر تو دستم بود و توسط چهار نفر محاصره شده بودیم ، لین و مارتین همزمان بهم حمله کردن و اون دو نفر دیگه هم به طرف مارگارت رفتن . اول ضربه های دیوانه وار لین و ضربه های دقیق و بی نقص مارتین رو جاخالی دادم و بعد به طرف اون دو نفری که به مارگارت نزدیک میشدن رفتم و با یه دستم داشتم ضربات با شمشیر اون دختری که شبیه النا بود رو دفاع میکردم و از طرف دیگه هم داشتم با مارتین و لین سر و کله میزدم ، مارگارت هم با اون دختر مو چتریه داشت مبارزه می‌کرد که هر دوتاشون فقط به یه خنجر مجهز بودن ، احتمال دادم که دختر با موهای چتری ، تیرانداز باشه تا یه شمشیرزن . بعد از رد و بدل شدن ضربات بیشمار با اینکه دست و پاهام زخم های سطحی برداشته بودن ، توی یه ثانیه یه فضای خالی پیدا کردم و مارگارت رو به طرف جنگل دور و اطراف ریفیا فرستادم و خودم بین مارگارت و کسایی که میخواستن بکشنمون قرار گرفتم و یه فاصله ی نسبتا زیاد با مارگارت بینشون انداختم . برگشتم و در حالی که از گونه چپم داشت خون میومد به مارگارت نگاه کردم و گفتم : فقط فرار کن . مارگارت با شک نگاهم کرد اما با عصبانیت بهش چشم غره رفتم و بلند تر فریاد زدم : فرار کن . مارگارت که هنوز شک داشت ، به طرف جنگل دویید بعد با مارتین و بقیه درگیر شدم . شاید تا الان همیشه در حال فرار از دنیا اطرافم ، خاطرات و زندگی زجر  آورم بودم اما این دفعه برای اولین بار میخوام دیگه فرار نکنم و با جریان اتفاقات همراه بشم و باعث زنده موندن یه آدم دیگه به جز خودم بشم . همون موقع بود که یه تیر به شونه ی راستم و یه تیر به شونه چپم خورد ، با عصبانیت سعی کردم ، حداقل تیر ها رو بشکنم چون اگه در میاوردمشون خونریزیم بیشتر می‌شد ، بعد به جایی که تیر ها ازش میومدن نگاه کردم و با اِرین و سباستین خونسرد و مسلح رو به رو شدم . همون موقع ......... .

بقیه داستان از دید مارگارت : با بیشترین سرعت ممکن خودم رو به جنگل رسوندم و پشت یه درخت قایم شدم ، شاهزاده خیلی قوی تر از چیزیه که تصورش رو میکردم ، تا الان کل بدنش زخمی شده و همین الان هم دو تا تیر به طرفش پرتاب شدن اما هنوزم که هنوزه داره مقاومت میکنه ، همون موقع یه دفعه دو تا شمشیر یکی از پشت و یکی دیگه از جلو شکم شاهزاده رو مورد حمله قرار دادن ، یکی از اون شمشیر ها متعلق به کسی بود که موهای مشکی داشت (متیو) و صاحب اون یکی شمشیر هم موهای قرمز تیره داشت (دِوین) . شاهزاده که داشت خون بالا میاورد ، شمشیر هاش از دستش افتادن و در حالی که تیغه دو تا شمشیر تو بدنش فرو رفته بودن روی زمین افتاد ، که یه دفعه یه راهبه از پشت سرش فریاد زد : همین الان اون کسی که فرار کرد رو دستگیر کنین . برای یه ثانیه به شاهزاده که نیمه جون روی زمین افتاده بود نگاه کردم و خواستم حداقل نجاتش بدم اما با این وضعیتی که داره امکان فرار کردن اصلا وجو نداره و حتما هر دوتامون کشته میشیم اما همین الانش هم شک دارم که هنوز زنده باشه ‌. به طرف جنگل اطرافم دوییدم ، حداقل آخرین فداکاری شاهزاده رو نمیخوام بدون جواب بزارم .

بقیه داستان از زبان راوی در قصر سِلِسین :

پس از حمله ناموفق دیشب ، ایزابل با حرص در حالی که کل شب گذشته رو نخوابیده بود ، مشت های در هم گره شده اش رو روی میزش کوبید ، بعد به طرف اتاق رِی رفت ، در زد و بعد از شنیدن صدای رِی که گفت : بفرمایید . وارد اتاق شد ، در رو پشت سرش بست و کنار رِی که تنها روی صندلی میزش نشسته بود ، ایستاد و گفت : چیزی از اون مسافرخونه دستگیرت شده ؟ رِی بدون این که سرش رو بلند کنه گفت : به جز جنازه ی اون مسئول مسافرخونه ، هیچ چیز دیگه ای پیدا نکردیم ، راستی متوجه هویت اون کسی که خودش رو دِوین معرفی کرد ، شدی ؟ ایزابل با عصبانیت روی تخت رِی نشست و گفت : وقتی قبل از طلوع خورشید به قصر رسیدیم قبل از هر کاری رفتم سراغ دایی ام و کاشف به عمل اومد که اون بچه ای که بزرگتر از من بوده و همه فکر میکنن مرده ، زنده است ، اون موقع به دروغ گفتن مرده تا ازش محافظت کنن ، چون اگه معلوم‌ میشد ملکه اول ، فرزند پسر به دنیا آورده ، کسایی که خواستار ملکه شدن مادرت بودن حتما میکشتنش ، بعد نوزاد چند روزه رو به راهبه های کلیسایی نزدیک یه شهر کوچیک می‌سپارن ، فقط من موندم چجوری به همچین آدمی تبدیل شده . رِی پوزخند زد و گفت : حالا علاوه بر دوتا برادر ناتنی ، یه برادر تنی هم پیدا کردی ، تبریک میگم بهت . ایزابل با عصبانیت نگاهش کرد و گفت : اگه دست من بود کاری میکردم توی یه مزرعه به دنیا بیام و در آرامش کامل نون بپزم و به مادر و پدرم برای پروش گاو و گوسفند کمک کنم . رِی بلند خندید و گفت : اما متاسفانه به عنوان یه شاهدخت متولد شدی و تو ناز و نعمت داری زندگی میکنی . ایزابل پوزخند زد و گفت : ناز و نعمتی که آرامش نداره به درد لای جرز دیوار هم نمیخوره ، در ضمن سربازا ، قلعه ای ، خونه ای ، مخفیگاهی ، چیزی اطراف اون مسافرخونه پیدا نکردن ؟ رِی جدی شد و گفت : چشماش تغییر کرده بودن ، دیگه اون کسی که می‌شناختی نیست ، به نظرم بهتره دیگه دنبالش نگردی . ایزابل با خستگی و ضعف و عصبانیت از جاش بلند شد و گفت : اصلا کی به این حرف ها اهمیت میده ؟ . بعد تو دلش گفت : مطمئنم که الان داره برای نفوذ به رستگاران جهنمی نقش بازی میکنه وگرنه الک واقعی هیچوقت اینجوری رفتار نمیکنه .

موقع چارلی با شتاب در اتاق رِی رو باز کرد و با نگرانی به ایزابل نگاه کرد و گفت : ایزابل همین الان خدمتکارت با کلی زخم وارد قصر شد و سربازا بیهوش پیداش کردن . ایزابل که استرس و نگرانی اش هر لحظه بیشتر می‌شد ، با ناباوری به چهره ی خسته ی چارلی نگاه کرد و گفت : الان مارگارت دقیقا کجاست ؟ چارلی نفس نفس زنان گفت : الان توی آکادمی پزشکی قصر بیهوشه . ایزابل با شتاب از کنار چارلی گذشت و به سمت در رفت که رِی دستش رو گرفت و باعث توقفش شد . ایزابل با عصبانیت به طرفش برگشت و گفت : داری چیکار میکنی ؟ رِی از سر تا پای ایزابل رو نگاه کرد و گفت : با این لباس ها الان توی روز روشن به آکادمی پزشکی که هیچ راه مخفی ای نداره میخوای بری ؟ ایزابل که لباس های مبارزه آبی پوشیده بود ، پوزخند زد و دستش رو از دست رِی کشید بیرون و گفت : الان در این لحظه از زندگی ام ، جز زنده بودن کسایی که برام مهمن هیچ چیز دیگه اهمیت نداره . بعد هم به طرف آکادمی پزشکی رفت . بعد از چند دقیقه وارد اتاقی که مارگارت بیهوش توش بود ، شد . چندین ساعت بدون اینکه از اتاق مارگارت خارج بشه ، اونجا موند و نزدیکای غروب خورشید بود که مارگارت با گفتن کلمات نامفهومی بهوش اومد ، ایزابل که از خستگی زیاد دور چشماش گود و سیاه شده بودن ، با چشم های سبزش به مارگارت خیره شد و گفت : دقیقا چه اتفاقی افتاده برات ؟ مارگارت که انگار کنترل احساساتش دست خودش نبود ، به گریه افتاد و گفت : ایزابل من واقعا متاسفم ، من از اعماق وجودم متاسفم .

ایزابل که سعی می‌کرد خونسردی اش رو حفظ کنه و در کنار روحیه دادن به خودش ، مارگارت رو آروم کنه گفت : اشکالی نداره ، مارگارت فقط کامل و واضح بگو چی شده . مارگارت توضیح داد که به اون مکانی که شاهدخت اما گفته بود ، رفت و بعد از چند روز یه عمارت رو اون نزدیکیا پیدا کرد و افراد اون عمارت رو زیر نظر گرفت تا بالاخره شاهزاده الکساندر رو پیدا کرد همون روز که برای اولین بار شاهزاده رو توی محوطه عمارت دید ، همراه چند نفر سوار اسب به طرف جایی رفتن و فرداش همراه یه نفر دوباره به عمارت برگشت . و همون موقع بود که دو نفر که صورت هاشون رو پوشونده بودن ، مارگارت رو پیدا کردن و اوایل شکنجه اش کردن که بگه کیه و چرا اینجاست اما بعد از اینکه نتونستن از زیر زبونش حرف بکشن بیرون ، یه گونی رو سرش کشیدن و به طرف یه جای نامعلوم بردنش ، موقعی که گونی رو از سرش کشیدن کنار متوجه شد که هویت شاهزاده لو رفته و شاهزاده در راه نجات دادن و فراری دادن مارگارت توسط اون افراد کشته شد ، بعد از اینکه مارگارت از اونجا فرار کرد ، یکم منتظر شد ردش رو گم کنن و بعد دوباره به عمارت برگشت که متوجه شد دارن برای یه نفر توی جنگل پشت عمارت قبر میکنن . همون موقع بود که ایزابل روی زمین افتاد و در حالی که اشکاش بی امان رو گونه هاش جاری میشدن گفت : نه این امکان نداره ، اون زنده است ، مطمئنم که زنده است . مارگارت هم که کنترلش رو از دست داده بود گفت : ایزابل من متاسفم اگه فقط قوی تر بودم الان شاهزاده الکساندر زنده بود . ایزابل با شنیدن این حرف ها در حالی که داشت زجه میزد گفت : نه ، زنده است ، تو اشتباه دیدی . با عصبانیت از جاش بلند شد و از در خارج شد و به طرف اتاقش رفت ، شمشیر و تجهیزاتش رو برداشت و به طرف استبل سلطنتی رفت ، در حالی که داشت به طرف اسبش میرفت ، چارلی متوقفش کرد و ایزابل رو به طرف خودش برگردوند و گفت : همه چی رو شنیدم ، ایزابل لطفا آروم باش ، اون دیگه مرده . ایزابل عصبانی تر شد و خودش رو از چارلی جدا کرد و گفت : نه ، مارگارت اشتباه میکنه ، تو هم اشتباه میکنی ، الک قول داد که زنده برگرده ، من مطمئنم که زنده است . چارلی هم عصبانی شد و گفت : اما حالا دیگه مرده و این که چه قولی بهت داده بود اهمیتی نداره ‌.

ایزابل در حالی که داشت اشکاش رو پاک می‌کرد گفت : تا وقتی که خودم مطمئن نشم هر کی هر چی بخواد بگه میتونه بگه ، من تا خودم جنازه اش رو نبینم به مردنش فکر نمی‌کنم . چارلی ایزابل رو بغل کرد و زیر گوشش زمزمه کرد : ایزابل ، خودت رو گول نزن و فقط مرگش رو در اعماق وجودت قبول کن ، شاهزاده فراری کارتیا الان دیگه توی این دنیا نیست ، الکساندر نورفایم مرده . ایزابل کنترلش رو از دست داد و چارلی رو محکم بغل کرد و در حالی که جیغ میزد گفت : چارلی ، دوباره یه نفر که برام عزیز بود رو از دست دادم ، مثل مادرم ، الک هم مرده ، دیگه هیچوقت دوباره نمیبینمشون . همون موقع یه صدا از توی سایه ها گفت : شاهدخت ایزابل ، اشتباه نکن اون الکی که هر دوتامون می‌شناسیم حق مردن نداره ، باید زنده باشه . ایزابل به طرف اولیور که لباس های مبارزه سیاه ، قهوه ای پوشیده بود برگشت و گفت : تو اینجا چیکار میکنی ؟ اولیور با نگاهی عصبانی به چارلی چشم دوخت و گفت : یه نامه محرمانه از طرف شاهدخت اِما براتون آورده ام ، خواستم بهتون تحویل بدم که متوجه وقایع اخیر شدم . ایزابل با نا امیدی به اولیور چشم دوخت و گفت : آره حق با توئه الک زنده است . چارلی عصبانی شد و گفت : آخرین لحظات قبل مرگ شاهزاده ات به این صورت بود که بعد از تحمل زخمی های بسیار ، دو تا تیر استخون های شونه هاش رو سوراخ میکنن و در آخر هم دو تا شمشیر از دو تا جهت مخالف تو بدنش فرو میرن و میکشنش ، واقعا فکر میکنی بعد از همه ی این زخم ها هنوز امکان زنده بودنش ، وجود داره ؟ اولیور با خشم به طرف چارلی رفت و چند قدمی بهش متوقف شد و گفت : اگه هم شاهزاده ام مرده باشه ، همش تقصیر شاهدخت کشور شماست . ایزابل با تعجب به اولیور خیره شد که اولیور ادامه داد : اگه از همون اول هر جور شده بود جلوش رو می‌گرفت هیچ کدوم از این اتفاقا نمی افتاد ، مطمئنم که شاهدخت ایزابل از اعماق وجودش می‌خواست الک بمیره .

ایزابل عصبانی شد و در حالی که فریاد می‌زد گفت : اولا الک هنوز زنده است چون اگه زنده نباشه ، همه ی رستگاران جهنمی رو نابود میکنم کاری میکنم که تا آخرین لحظه زندگیشون درد بکشن ، دوما آره من از اول میخواستم الک کسی که باعث شد یکم شادتر زندگی کنم بمیره ، از اول جلوش رو نگرفتم که خودش رو به کشتن بده ، هر کاری از دستم بر میومد برای نجات کسی که باعث شد به زندگی جور دیگه ای نگاه کنم ، نکردم . بعد بغضش شکست و گفت : اصلا میتونی در نظر بگیری که من کسی که عاشقش بودم رو کشتم . اولیور و چارلی با تعجب و شگفت زدگی به ایزابل نگاه کردن که ایزابل با خشم اشکاش رو با پشت دستش پاک کرد و گفت : دیگه نمی خوام هیچ کدومتون رو ببینم . بعد سوار اسبش شد و به طرف جاده های سِلِسین تاخت ، بعد از سرگردون گشتن توی جاده های تاریک و سرد سِلِسین ، خودش رو جلوی مسافرخونه ای که قبلا الک توش اقامت داشت ، پیدا کرد ، وارد رستوران مسافرخونه شد و رفت نزدیکی بار و روی یکی از صندلی ها نشست . در حالی که داشت پنجمین لیوان م.شروب رو می‌خورد به مسئول بار که یه دختر با پوست تیره و موهای فر قهوه ای سوخته بود و چشم های عسلی داشت نگاه کرد و گفت : دوباره پرش کن . دختره لیوان رو از ایزابل گرفت و گفت : معلوم‌ هست داری با خودت چیکار میکنی ؟ ایزابل که توی حال خودش نبود و هوش و حواسش هم سر جاش نبودن بلند بلند خندید و گفت : آره میدونم دارم چیکار میکنم ، دارم با خوردن م.شروب غم های بزرگ زندگی ام رو فراموش میکنم . دختره با تعجب به ایزابلی که معلوم بود داره بار سنگینی رو روی دوشش به تنهایی حمل میکنه نگاه کرد و گفت : شاید الان غم هات رو فراموش کنی اما م.شروب باعث نمیشه که دیگه اون غم ها به کل وجود نداشته باشن ، خوردن م.شروب یه راه حل موقته ، به نظر میاد دختر قوی ای باشی ، مو قرمزی ، پس خودت رو جمع و جور کن در ضمن بیشتر شبیه یه سیب قرمز هستی . ایزابل با چشم های پر اشک که باعث می‌شد تار ببینه ، لبخند بی رمقی زد و گفت : دیگه دلیل واسه قوی بودن ندارم ، وقتی که با قدرتم نمیتونم جون کسایی که دوستشون دارم رو نجات بدم دیگه قوی بودن واسه چیه ؟

همون موقع یه پیشخدمت به طرف ایزابل اومد ، ایزابل که حالش خوب نبود و درست نمیتونست ببینه ، فقط شنید که یه پیشخدمت گفت : بانو این نامه رو اون پسری که همیشه باهاتون بودن قبل از اینکه از اینجا برن ، به من دادن و گفتن وقتی که به اینجا برگشتین بهتون بدمش . ایزابل با خستگی و بی حالی نامه رو از پیشخدمته گرفت و همون موقع داشت میوفتاد که چارلی قبل از اینکه بیفته از پشت گرفت و بغلش کرد و در حالی که بدن داغ ایزابل رو در آغوشش گرفته بود به چهره ی بیهوش و سرخ ایزابل خیره شد و زیر لب گفت : خواهر با خودت چیکار کردی ؟ بعدش هم به طرف قصر سِلِسین رفت . پایان فصل دوم داستان شاهزاده فراری . این داستان همچنان ادامه دارد ........ .