شاهزاده فراری۲:خون بیگناهان۳

خب یه چیزی رو همين اول بگم ، دوستان اوتاکو انیمه معرفی کنید بی‌زحمت ، انیمه هام ته کشیدن می خوام بشینم تا صبح انیمه ببینم فارغ از درس و امتحان ✌✌✌ و اینکه اکشن باشن ، ببینید منی که اکشن اکشن ها رو توی تایتان ها و ارن و میکاسا و لیوای میبینم ، سوسول بازی به دردم نمیخوره . باتشکر از شما ✌🙏🌸

در عین حال که گشنه بودم ، ویلیام بی توجه به جملات چند لحظه پیشم گفت : خب خیلی وقت بود اینجا نمیومدی ، چی شده بعد از چهار سال سر از اینجا در آوردی ؟ من هم عین خودش بی توجه به حرفش گفتم : گشنمه ، چرا مثل این غذا ندیده ها سوپمو خوردی ؟ ویلیام اخم کرد و گفت: میدونی جدیدا احساس میکنم زیادی داری روی مخ همه میری . چشمام رو ریز کردم و با یه لحن سردی گفتم : نه بابا اختیار دارید ، من هر چقدر هم تلاش کنم به پای رو مخ بودن تو و ایزابل و ربکا و البته در بعضی مواقع هم اولیور نمیرسم . 🙁 بعد سرم رو چرخوندم و دیدم یکی از پیشخدمت ها که داشت میرفت به طرف میز کناریمون داره از کنارم رد میشه ، قبل از اینکه کاملا از دیدرسش خارج بشم گفتم : ببخشید ، یه کاسه سوپ دیگه هم میارید ؟ دختره که موهای مشکی اش تا شونه اش بودن و لباس سفید _ قرمز پیشخدمت ها رو پوشیده بود ، با چشم های قهوه ای تیره اش بهم نگاه کرد و لبخند زد و گفت : بله حتما . بعد هم به طرف آشپزخونه رفت . منم به طرف ویلیام که داشت با تعجب نگاهم می‌کرد برگشتم و گفتم : نگو گشنته که اگه گشنه باشی خودم همه ی اون محتویات سوپی که چند دقیقه پیش خوردی رو از شکمت میکشم بیرون و دوباره تو حلقت میریزم . ویلیام چند ثانیه مکث کرد و بعد با چشم های گرد شده گفت : الک ، ساکت شو ، به کل اشتهام رو کور کردی . لبخندی از سوی رضایت زدم و گفتم : خداروشکر . بعد از چند دقیقه سوپم رو آوردن و خواستم شروع کنم به خوردن که ویلیام یه قیافه ی جدی به خودش گرفت و گفت : ربکا گفت ، نقشه ات یه چيز ديگه است . قاشق رو دوباره گذاشتم توی کاسه و دست به سینه نشستم تا ادامه ی حرفش رو بگه و تو دلم داشتم میگفتم : یعنیا آلو تو دهن این ربکا خیس نمیمونه . بعد ویلیام ادامه داد : الک ، واقعا همه نگرانتن ، با وجود اینکه یه سم خطرناک تو بدنته و داره اذیتت میکنه هیچ حرفی نمیزنی ، بعضی موقع ها واقعا شک میکنم که درد رو میتونی حس کنی یا نه ؟ ما ها دوستاتیم ، کسایی که توی هر شرایطی کنارت بودیم ، نمی خوایم این کارو تنهایی انجام بدی اگه یه اتفاقی برات بیفته ، خودمونو مقص ........... . پریدم وسط حرفش و لبخند زدم و گفتم : ویلیام ، به همون اندازه که شما دوستامید و براتون مهمم ، منم دوستای شمام و مهمین برام ، پس کارم اشتباه نیست که نمی خوام آسیب ببینید ، قبلا با وجود جاناتان و اما احساس می‌کردم ، آزاد ترم و میتونم هر کاری که دلم‌ می خواد رو انجام بدم ؛ اما الان که دیگه هیچکدومشون نیستن و نمی تونم به اونا اتکا کنم ، مجبورم که سرنوشت این کشور و اعتماد خانواده ام و ناراحتی دوستام رو خودم به تنهایی روی دوشم حمل کنم ، ناراحت نیستم اما تنها چیزی که می خوام اینه که شما حالتون خوب باشه ، همین برام کافیه ، وقتی که شما ها بخندید ، انگار من میخندم ، چه در کنارتون باشم ، چه نباشم . ویلیام که تو چهره اش غم رو میشد تشخیص داد گفت : الان مثلا داری باحال بازی در میاری ؟ لازم نکرده ، فقط زنده برگرد ، چون همه منتطرتن . لبخند زدم و گفتم : سعی میکنم . بعد هم سوپم رو خوردم و از جام‌ خواستم پاشم که ویلیام‌ گفت : راستی پزشک دربار رو یه جور راضی کردم تا پادزهر رو بسازه اما اون هم گفت که نمیتونه و فقط تا مراحلی که من‌ پیش رفتم میتونه ادامه اش بده ، پس خودم واست چند تا شیشه ی دیگه پادزهر ناکامل درست کردم و گذاشتمشون تو اتاقت و اینکه تشکر لازم نیست . لبخند زدم و ازش خداحافظی کردم و رفتم به سمت قصر .

وارد قصر شدم‌ و رفتم به اتاق خودم و دوش گرفتم ، تازه ساعت پنج عصر بود ، یه شلوار مشکی کتون و یه چکمه همرنگ شلوارم با یه لباس آستین بلند مشکی پوشیدم و شمشیرم رو برداشتم و راهی سالن تمرین شدم تا یکم تمرین کنم . وقتی که نزدیک سالن تمرین شدم ، دیدم درش بازه و یه نفر داره با صدای بلند صحبت‌ میکنه ، رفتم جلو تر و به دیوار تکیه دادم و سعی کردم بفهمم کیه و داره چی میگه . یه دفعه صدای ایزابل اومد که میگفت : پسره ی احمق حالیش نیست داره چیکار میکنه ، می خواد خودش رو بندازه وسط این مهلکه ای که جاناتان درست کرده و سعی کنه همه چی رو جمع و جور کنه . بعد صدای ضربه زدن و شکافته شدن هوا اومد و ایزابل همچنان ادامه داد : یکی نیست بهش بگه ، آخه دیوونه با اینکه یه سم تو بدنته می خوای کجا فرار کنی ، حالا فرار هم کردی ، بعد ما چجوری مدرک برای بیگناهیت پیدا کنیم ، دیوونه ، دیوونه ، دیوونه ، اصلا دیوونه تر از این تو دنیا وجود خارجی نداره . یه نفس راحت کشیدم که ایزابل هنوز از نقشه ی واقعی ام خبر نداره . بعد از اینکه خیالم راحت شد ، وارد سالن تمرین شدم و با صدای بلند گفتم : چیز دیگه ای نمی خوای حواله ام کنی ؟ ایزابل که لباس های مبارزه ی سیاه پوشیده بود و موهاش رو از پشت بافته بود ، چشم غره بهم رفت و گفت : چرا ، خوب شد اومدی ، می خواستم بپرسم اصلا توی اون کله ی پوکت که هم خودم و هم خودت میدونیم هیچی ، توش نیست ، چیزی هست یا نه ؟ برای اینکه حرصش رو بیشتر دربیارم خندیدم و گفتم : چرا میپرسی وقتی که خودت میدونی تو کله ام هیچی نیست و پوکه . ایزابل عصبانی شد و گفت : والا پوکه ، پوک اصلا پوک تر از پوکه . بلند تر خندیدم و گفتم : حالا آروم باش ، میگم نظرت چیه که یه مبارزه ی تمرینی داشته باشیم ؟ اخم کرد و با قاطعیت گفت : نه . منم اخم کردم و با همون قاطعیت عین خودش گفتم : اون وقت چرا نه ؟ ایزابل با شمشیرش دوباره به هوا ضربه زد و گفت : با این حالِت می خوای با یکی از بهترین شمشیرزن های آماندرییا مبارزه ی تمرینی داشته باشی ؟ پوزخند زدم و گفتم : اولا که حالم خوبه ، دوما یه جوری میگی یکی از بهترین شمشیرزن های آماندرییا که انگار من یکی از بدترین شمشیرزن های کارتیام . ایزابل یه لبخند عصبانی زد و گفت : باشه خودت خواستی و اینکه بهت قول نمیدم سالم بمونی . خندیدم و گفتم : باشه ، من که مشکلی با سالم نبودن ندارم .

شمشیرم رو از غلافش کشیدم بیرون ، به طرز عجیبی احساس کردم شمشیرم سنگین شده و احتمال دادم که حتما به خاطر تاثیرات سمه که نمیتونم شمشیرم رو فقط با دست راستم نگه دارم پس با هر دو تا دستم گرفتمش و گارد گرفتم و رو به روی ایزابل وایسادم ، بدون اینکه حرفی بینمون رد و بدل بشه ، شروع کردیم به حمله کردن ، اوایل مبارزه مون فقط داشتم حملات ایزابل رو دفاع میکردم ، اما چند ثانیه بعد از آخرین دفاع من ، حملات ایزابل سرعتشون یه دفعه زیاد شد ، منم که چاره ی دیگه ای نداشتم ، مجبور شدم از چیزی که اکثرا ازش استفاده نمیکنم ، جلوش استفاده کنم ، دست راستم رو از دسته ی شمشیر برداشتم و فقط با دست چپم حملات سرعتی اش رو دفاع کردم . ایزابل که تعجب کرده بود یکم رفت عقب ، منم رفتم عقب و یه وقفه ی کوتاه افتاد که ایزابل پرسید : تو مگه راست دست نیستی ؟ چجوری میتونی با دست چپتم از شمشیر استفاده کنی ؟ انگار دست چپت قوی تر هم هست ، نه ؟ لبخند زدم و گفتم : خب در واقع از اول چپ دست بودم اما به خاطر اینکه ، مردم و وزرا شایعه کرده بودن که شاهزاده ای که چپ دسته فرزند ش*ی*طانه و باعث نابودی سلطنت میشه و از این جور حرفا ، پدر و مادرم مجبورم کردن که دیگه از دست چپم استفاده نکنم ، اما من گوش ندادم و در حال حاضر ، با هر دوتا دستم میتونم کار کنم . ایزابل که تعجب کرده بود سعی کرد شمشیرش رو با دست چپش بگیره و حرکتش بده ، که بعد از اینکه شمشیر رو تو دستش گرفت و خواست یه حمله باهاش بکنه ، شمشیر از دستش افتاد . پوزخند زدم و گفتم : فکر کردی به همین آسونیاس ؟ نه خیر من بعد از ده سال تازه به این مهارت مسلط شدم . ایزابل لبخند زد و گفت : خب فکر کنم ادامه دادن این مبارزه دیگه بی معنیه . شمشرش رو از روی زمین برداشت و غلاف کرد و رفت به سمت در و قبل از اینکه کاملا از در خارج بشه بدون این که به طرفم برگرده گفت : شاید اینو فردا نتونم بهت بگم اما اینو بدون که خیلیا بهت نیاز دارن . بعد هم از در رفت بیرون من هم شمشیرم رو غلاف کردم و رفتم به طرف اتاقم و وارد اتاقم شدم و دوش گرفتم و بدون اینکه شام بخورم خوابیدم .

فردا ، یا همون روز عزل شدن الک : چشمام رو آروم باز کردم و از جام بلند شدم ، چند بار سرفه کردم و سر دردم بیشتر شد ، سریع رفتم به طرف میزم و از کشو دوم یه شیشه پادزهر ناکامل برداشتم و تا ته سر کشیدمش بعد رفتم دوش گرفتم و لباس های رسمی سفید _ طوسی ام رو پوشیدم و راهی تالار اصلی قصر شدم ‌. ( از اینجا به بعد اتفاقات عزل شدن و ... میفته )

از اینجا به بعد میشه از ادامه ی زمانی که الک توی زندان قصره :

چند ساعتی هست که هوا تاریک شده ، از لای میله ها یه نگاهی به بیرون انداختم و وقتی که مطمئن شدم کسی حواسش بهم نیست و نگهبانا دارن با همدیگه حرف میزنن ، چکمه ی پای چپم رو در آوردم و از کف چکمه ام یه چاقو تیز رو در آوردم و برداشتمش و زیر لب گفتم : واقعا اگه همه ی زندانی ها از اینجا فرار کنن ، من یکی که تعجب نمیکنم . بعد چاقو رو برداشتم و نوکش رو وارد قفل کردم بعد از اینکه چند بار چاقو رو چرخوندم قفل در سلولم با یه صدای تِق خفیفی باز شد ، چاقو رو دوباره گذاشتم تو چکمه ام و چکمه ام رو پام کردم . بدون کمترین صدایی در رو باز کردم و رفتم بیرون و یه نگاه به دور و اطرافم‌ کردم ، نگهبانا که اصلا حواسشون بهم نبود پس رفتم توی اتاق نگهبانا که خالی بود و شمشیرم رو بعد از کلی گشتن توی یکی از کمد ها پیدا کردم و برداشتمش و بعد سریع رفتم به طرف دیوار و از دیوار بالا رفتم و بعد به صورت مخفیانه رفتم وارد اتاقم شدم و کوله ام رو از زیر تختم در آوردم . به طرف میزم رفتم و چندتا شیشه از پادزهر های ناکامل ویلیام رو گذاشتم توی کوله ام و بعد روی زمين خم شدم و یکی از چوب های کف اتاقم که گوشه اش یه ضربدر کوچیک زده بودم رو در آوردم و شمشیرم رو گذاشتم توی حفره ای که ایجاد شده بود و بعد دوباره چوب رو گذاشتم سر جاش و کف اتاقم مثل اولش شد . بعد دوباره مخفیانه رفتم به طرف اتاق پدرم ، در رو آروم باز کردم و وارد اتاق شدم و آروم رفتم بالا سر پدرم که خوابیده بود .

نزدیک تخت زانو زدم و دست پدرم رو گرفتم و زیر لب گفتم : متاسفم که مجبورم تنهاتون بزارم اما باید جاناتان رو برگردونم هر جور که شده ، لطفا زود خوب بشید . بعد از جام‌ بلند شدم و رفتم طرف در و قبل از اینکه از در خارج بشم به طرف پدرم برگشتم و احترام گذاشتم و خواستم در رو باز کنم که پدرم زمزمه کردن : مارسل ...... مواظب باش . با اینکه نمی دونستم مارسل کیه و کلی سوال تو ذهنم بود ، در رو باز کردم و راهی اسطبل سلطنتی شدم تا فورسر رو بردارم و به سمت آماندرییا برم‌ ، توی راه برف هم شروع به باریدن کرد و من توی یه شب برفی از سرزمین و خانواده ام خداحافظی کردم .

( از اینجا به بعد میشه ، زمان حال ) و الان دقیقا یک هفته از اون شب میگذره ، با صدای ایزابل از افکارم اومدم بیرون . ایزابل با عصبانیت بازوام رو بشگون گرفت و گفت : از هپروت اومدی بیرون یا این دفعه با غلاف شمشیرم باید بزنم تو سرت ؟ با خونسردی به چشم هاش نگاه کردم و گفتم : چرا اومدی دنبالم ؟ لبخند زد و گفت : اومدم دنبالت تا با دستگیر کردنت جایزه ای که برای سرت گذاشتن رو ببرم . با سردی ای که دو برابر حالت معمولم بود گفتم : اِ نه بابا ، پس چرا تلاشت رو نمیکنی ؟ ایزابل هم با سردی نگاهم کرد و گفت : خیلی پر رو شدی الک ، اگه جرات داری بیا بریم‌ بیرون . از جام‌ بلند شدم و گفتم : بریم دیگه ، چرا نمیای ؟

ایزابل لبخند زنان از جاش بلند شد و گفت : وقتی جدی میشی خیلی خطرناک میشی . رفتیم از رستوران بیرون که یه دفعه احساس کردم یه چیزی محکم به صورتم خورد ........ . این داستان ادامه دارد 👈👈👈👈👈👈👈👈