سرنوشت من با BTS

من آرمی هستم و هر روز و هر شبم درحال گوش کردن آهنگ های BTS ام. همونطور که گفتم من به کلاس زبان میرم و بعد چند سال کلاس رفتن یکی از دوستام رو هم به اونجا دعوت کردم. اسم دوست من و صمیمی ترین دوستی که تاحالا داشتم ریا هان هست. ما از ۷ سالگی تا الان که ۱۲ ساله ایم با هم دوستیم. راستی بیرون از داستان اگه خواستید به پیج اون هم سر بزنین ☆Riya☆

خوب ادامه ی داستان ما بهترین دوست های همدیگه بودیم تا اینکه اون آرمی شد(من هنوز آرمی نبودم) من یه سری چیز های اشتباه درباره ی بی تی اس شنیده بودم که فلانن و بهمانن و سعی کردم نذارم ریا آرمی بشه ولی فهمیدم همه ی اون چیزا غلط بوده و اشتباه میکردم و حالا من یه آرمی هستم.

همینطور که روز ها میگذشت یه روز توی کلاس زبانم به ما گفتن که مسابقه ای برای بچه های با استعداد هست و میتونیم از خوانندگی گرفته تا حرکات ورزشی انجام بدیم. همون لحظه بود که یه فکری به ذهنم رسید. سریع با ریا زنگ زدم(یه چیزی رو درباره ی ریا نگفتم که خانواده ی مادری اون کره ای و خانواده پدریش آمریکایی بودن البته اینم واقعی نیست فقط توی داستان اینجوری کردم) -الو ریا! سلام چطوری؟ -خوبم ممنون. تو هم به همون چیزی که من فکر میکنم فکر میکنی! -آرهههههههههههه! -جمعه بیا خونمون که درباره اش حرف بزنیم.

همونطور که میخواستم از هیجان دیوار رو گاز بزنم مامانم اومد توی اتاق و گفت:چرا انقدر هیجان داری چی شده؟ -واااای مامان باورت میشه ایرانمهر یه مسابقه ی استعدادیابی برگذار کرده که من و ریا میخوایم خوانندگی کنیم. -واقعا! این خیلی خوبه. -آره منو جمعه دعوت کرد خونه شون که درباره ی کارایی که میخوایم بکنیم حرف بزنیم.

من که خیلی خوشحال بودم. داشتم توی پلی لیست آهنگام بالا و پایین میرفتم که ببینم چی رو برای خوندن انتخاب کنیم. یعنی میتونیم اول بشیم؟ و یه نکته ی مهم رو نگفتم که جایزه ی نفر اول سفر به هر جایی از کره ی زمین که میخواده! یعنی میتونیم به کل آرزو هامون برسیم آرهههههه.

خوب دیگه حوصله ی داستان نوشتن ندارم پس اگه خوشت اومد لایک کامنت و فالوو یادت نره بای بای