سرود قلب

درود من برگشتم و این پست درباره انیمه سرود قلبه که واقعا پیشنهادش میکنم و دلنشینه حتما ببینینش

آن روز که کلمات، همچون سنگریزه، از دهان‌هایی که قرار بود پناهگاه باشند، پرتاب شدند و قلب کوچک «جون» را خُرد کردند، او دریافت که زبان، ابزاری برای ویرانی است. او آموخت که شنیدن، خود یک شمشیر دو لبه است و چه آسان می‌توان با یک جمله، تمام دنیا را وارونه دید. نفرینی بر زبان خود نهاد، صدایش را در گره‌ای نامرئی در گلویش پیچید و تصمیم گرفت که دیگر هیچ آوایی را به جهان پس ندهد؛

زیرا در این وادی، سکوت تنها پناهگاه امن بود. اما روح، موجودی رام‌شدنی نیست؛ آنجا که کلام می‌میرد، موسیقی سر برمی‌آورد. در پسِ این پرده سکوت، آواهایی ناگفته، احساساتی انباشته، شروع به جوشش کردند. و سپس، هنگامی که تاریکی قوی‌ترین حصارش را کشیده بود، نورهایی سرزنده از راه رسیدند؛ آن‌ها کسانی بودند که اصرار داشتند نه آنچه می‌گوید، بلکه آنچه در اعماق نگاهش پنهان است را بشنوند

آن‌ها با آهنگ‌های خود، نه برای نجات او، بلکه برای نشان دادن این حقیقت که هنوز گوش‌هایی منتظر آن سرود درونی هستند، کوشیدند. او آموخت که بیان، حتی اگر ناقص، لرزان یا ناموزون باشد، بهتر از زندانی ابدی در خویشتن است. آنگاه، در میان نوای ناشناخته‌ای که از درونش برمی‌خاست،

جون دریافت که تنها راه رهایی از زخم کلام دیگران، آن است که شجاعت ابراز حقیقت پنهان‌مانده در قلب را به دست آوریم و بگذاریم این نغمه‌ی اصیل، آزادانه در جهان طنین اندازد.

این حکایت، سرود غم‌انگیز نسلی است که می‌ترسد سخن بگوید، اما سرانجام با قدرت بیان، زخم‌های خود را التیام می‌بخشد. ما زخم هایی را از زبان دیگران میخوریم و ناگهان به جای آنها ماییم که غرق در سکوت می‌شویم