بیمار

پاکت هفتم، نوزدهم آذر ماه، ساعت ۱۲:۰۱

دگرباره، درود بر تو و بر آن قلبِ پاک و بی‌غشت. احوال‌پرسی‌ها با تو بسیار است، لیکن این‌بار بگذار از دلِ رنجورم برایت سخن بگویم. دلی که باز هم در آتش فراقِ تو می‌سوزد. بیمارم، دختر نازنینم، بیمارِ نبودنت. نه خویشانم، نه طبیبان، نه این زمانه بی‌رحم، و حتی آسمان نیز، در سکوتِ بی‌تو بودنِ من، هم‌دلی نمی‌کند.

به ایشان بگو که درمانِ من نه در قرص است و نه در این علف‌های بی‌اثر. بگذار به چشم‌شان برسانی که شفا تویی، مرهم تویی، و آرامش جاودانِ من تنها در سایه حضورت است.

می‌خواهم رازی را با تو در میان بگذارم. رازی که این جملاتِ روزمره و کلیشه‌ای هرگز نمی‌تواند به عمق آن پی ببرد. این تنِ خسته و این قلبِ علیل، هر سحرگاه که بی‌تو از خواب برمی‌خیزد، به درد می‌پیچد چنان که گویی پاره‌ای از جانم را جا گذاشته باشد، میان دستانت، یا در همان نگاهِ نازک‌خیالی که این روزها از من دریغش کرده‌اند.

برای تو نامه می‌نویسم تا مبادا گمان ببری که به دوری‌ات خو کرده‌ام، نه جانِ من، تمام این روزها تنها به امید بازگشتِ تو باقی مانده‌ام. از تو چه پنهان ؟ هردویمان می‌دانیم که دوری‌های ما کم نبوده، اما به عشقِ پاکمان قسم، این جسمِ زخم‌خورده، این روحِ بی‌قرار و این قلبِ بی‌تاب، هرگز به دوری عادت نمی‌کند، هرگز، حتی برای لحظه‌ای کوتاه