شوریده دل

پاکت ششم،چهاردهم آذر ماه، ساعت ۶:۱۳

عزیزِ دلم، باز این دل شوریده به غربت نبودت گرفتار آمده است. اگر حسدِ خلق بس نبود، اینک فلک نیز به دشمنیِ ما برخاسته. نمی‌دانم این زمانه از دو دلِ پاک‌باخته چه می‌جوید.

امتحانی‌ست غریب که هر بار مرا از حلاوتِ بودنت دور می‌افکند. با خود نجوا می‌کنم، چون عشق‌مان راستین است، و جان‌هایمان جز به یکدیگر آرام نمی‌گیرند.

این فاصله دیگر چرا و از بهر چیست؟ تا کی باید عادت کنم و تو را از من بگیرند ؟ ندیدنِ روی پری‌چهرِ تو کافی نبود مگر ؟ که جهان چنین با من در ستیز است ؟ اما ای عزیز جان، بگذار به تو بگویم و با وجود تمامی این ظلم و ستیز ها، این عشق از کجا در من ریشه گرفت.

در اولین طلوعِ خورشید، عشق نیز در من زاده شد، من از همان روزهای نخستینِ طفولیتم عاشق بوده‌ام عشق مرا بزرگ کرد و سرانجام تو را به من رساند.